Na śmierć patrzę tęsknie

[Nikodem Adamski]

Wiele razy na śmierć patrzę tęsknie

duch chodzi już o lasce

choć ciało wciąż tak młode

nie szukam pociągu ni sznura mocnego

mimo tego chcę obudzić się gdzieś indziej

 

Lata cierpiące przeliczam jak u psa

choć tylko ja minę śmierć grobową

marzy mi się miejsce bez bólu i troski

przygotowane

wiem jednak, że gdy czas przyspieszę

w bramie przypomni się Żal

 

Przyszło prawie wszystko, czego się lękałem

pozostałe dary potoczyły się w kierunku innych

mówię Bogu, że lepiej umrzeć niż żyć

i że dom żałoby lepszy od domu wesela

 

On zaś tylko bajkę zmówi na dobranoc

pyta szeptem Jonasza, czy słusznie zasmucony

zrywam się z łóżka, odpycham Go od siebie

„słusznie jestem zasmucony aż do śmierci!”