Jestem Tak Głupi

[P.S.]

Jak polski wieszcz, siedzący na grobach wielkich, antycznych bohaterów,
Rozmyślam, jak ślepy jestem.

Spostrzegam złotą strunę Horacego,
Padającą przez żaluzje na deski.
Wstaje z łoża i naciągam ją.
Nagle pęka, niczym szyk Greków w Cheronei.
W amoku siadam na me posłanie.

Znikąd zamienia się ono w rumaka i Rozpoczynam lot nad mą głupotą.
Jawią mi się ogromne pola: słów, myśli i czynów;
Niczym siebie nie przypominają.
Otaczają je szafirowe, lśniące w słońcu rzeki nieopanowania.
Owoce niedorzeczności lub czucia, nie wiem,
Lecę za wysoko, wiszą z koron drzew.
Roli wiary w to, co robie, sokole oko by nie dostrzegło.

Wylatuje za horyzont. Tam świat się załamuje, jak Herodotowa ziemia.
Mimo że widze samą czerń, lecę dalej.

Iż po godzinie nic nie dostrzegam, otwieram oczy i
Wznawiam wzdychania nad mą głupotą.

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To samo miałem napisać :)

[Gość Franek K]

Dodałbym jeszcze znaki diakrytyczne :)

[P.S.]

@Gosława Dobrze, dziękuje. A czy przed pierwszą "głupotą" też?

@Franek K Racja, dziękuje.

@Sylwester_Lasota Dziękuje za pomoc.