Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W zakurzonym autobusie dusz
smród
zbutwiałej nadziei

oczy ciał wpatrzone
w migający ekran prawdy

ruchy niezdrane
jekby źle wyliczone

wilgoć łez
-pleśń zapoczątkuje
całą radość obrośnie

kruki wydziobią resztki nas
ze szczelin w fotelach

Cisza zagłuszy
-pasożyt nocy pożre

Opublikowano

Baaaaaaardzo fermentujący obraz... Nie podobają mi się jednak zasady na jakich zbudowałaś 3 ostatnie zwrotki. Wyliczanka czasowników na końcu wersów niszczy wg mnie rytmikę i czyni klimat wiersza zdawkowym, suchym...
Do plusów W.B. dorzucam od siebie jeden za "pasożyta nocy" (tyko ten czasownik na końcu...)
POZDRAWIAM!

Opublikowano

w takim razie co zrobić z czasownikami?

a obraz miał być fermentujacy, bo tak własnie ostatnio sie czuje, ale nie stworze czegoś co w pewien chociaz sposób nie bedzie odzwierciedleniem moich uczuc i odczuc

przykro mi jesli sie nie podoba.

pozdrawiam n.

Opublikowano

Witam!
Chyba mnie źle zrozumiałaś - to ,że obraz jest "fermentujący" bardzo mi odpowiada! To jest cała jego esencja . A co się tyczy ów czasowników to np.:

" wilgoci łez - pleśń da poczatek
obrastając całą radość"

Wg mnie "słychać" wtedy ten wiersz o wiele lepiej ;-)
POZDRAWIAM!

Opublikowano

czyli ogólnie rzecz biorąc odpowiada ci moja fermentacja :) co do rozumienia Ciebie to wlasnie chodzi o to, ze nie widziałam jak mam rozumiec, wiec moglo sie wydawac że rozumeim opacznie...ale zawinełam. Tak poza tym bardzo sie ciesze za komentarz i rade.

bardzo bardzo cieplutko pozdrawiam

natalia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
    • Bez słownika nie rozłożę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...