Kaftaniety

[Lidia Maria Concertina]

Czasem wydarza się  ... dziwna refleksja: czy Bóg jest nam faktycznie tak nieodzownie potrzebny, że kulimy się w ciasnym kącie, pod stołami i na strychach tuż za wstydem ... ?

 

Wstyd nas zasłania, jest bardziej pewny siebie.
Wstydzimy się, bo stękamy na klozetowym tronie, myjemy intymne części siebie, oddajemy się rozkoszom zapominając o kotwicach i fundamentach: managerstwach, generalicjach, dydaktyce i przywòdztwie

Zapominamy o dniu, który oświetla nas bezlitosnym kwarcem tarczy zegara, nieubłaganym pergaminem kalendarza ...

 

A pod wieczór przyciskamy kurczowo do piersi samotność nadąsaną różnymi kształtami  makaronów, okupioną - beztroskim sushi, zakrapianą pustą butelką pośrodku oceanu ludzkich pełni, do których dochodzi się na tafli sztormu: "Moje-dla mnie-mi-ja!"
Zabawna pięciolinia ...
Ograna,  osłuchana i - nikt nie chce śpiewać. 

 

Wolność daje mi ostatni przeszastany banknot.
Pieniądze mnie irytują, pozbywam się ich jednocześnie potrzebując.
Naruszyłam i zmarnowałam wszystkie finansowe świętości.
To dlatego, że nie widzę cudòw, nie słyszę śmiechu na ulicach, a w dłoniach ludzi nie rosną lilie
Walą się domy. Barykadują uczucia. 
Wzloty nie podają ręki upadkom. 

Nikt nie chce wierzyć w nic więcej poza sanktuarium siebie - Bòg tylko BYWA - nam potrzebny.
Częściej jednak przeszkadza, bo wolimy się modlić do ... siebie: ciszą, lękiem, brakiem religii, nadmiarem nadziei, złością, nieśpiewaną piosenką ...

Nie ma kogokolwiek, by zaufać, by powiedzieć mu prawdę oświetloną jasnym reflektorem ponadczasowości. Prawdziwości! 

 

Dziś przebywam w szpitalu psychiatrycznym.
Bo ponoć ani ktokolwiek, ani prawda ani ponadczasowość nie istnieją.

 

To kto mi poda leki ... ?