Westchnienie VI -sonet monorymiczny

[Maciej_Jackiewicz]

o miłości w czasie pandemii...

 

 

Za oknem letni deszcz znowu mży

tylko serce jak zziębnięte drży

bo tak było pięknie, ja i ty

i wszystko odebrał znów czas zły

 

Nikt nie zawinił, a przecież my

byliśmy zawsze jak cnoty trzy

czy dzisiaj zaprzeczysz albo czy

wiesz że w sercu płyną także łzy

 

Bo tylko wiersze wierne jak psy

są ze mną - muszę je chronić by

nie przegrały choć tej z losem gry

 

Kiedyś smutki stopnieją jak kry

nowe przyśnią się prorocze sny

powróci cały świat z szarej mgły

[Gość Franek K]

Ciekawa forma.

Nie byłoby lepiej, gdyby w ostatnim wersie było "otrząśnie się świat z szarej mgły"?

[Dariusz Sokołowski]

Zabawa z formą… Pozdrawiam.