Lewe perfumy Hugo Bossa cz. 4

[Leszczym]

             Ona podeszła do mnie i przysiadła się po drugiej stronie ławy. Uczyniła to z wesołością i pięknym uśmiechem oczu dojmującymi z jej twarzy. Miała piękne dołeczki na policzkach. Pierwsze na co zwróciłem uwagę (ach jakiż ze mnie wzrokowiec) to na jej schludny wygląd. Wydaje mi się, że mogła mieć kilka kilogramów nadwagi, co nie miało to dla mnie większego znaczenia, bo po pierwsze była naprawdę zadbana, po drugie miała i tak świetną figurę, a po trzecie sam do najlżejszych wcale nie należę. Miała na sobie obcisłe, czarne spodnie, ładną ciemną koszulkę i narzuconą na ramiona kurteczkę. Była subtelnie umalowana, ale żeby być uczciwym muszę Wam powiedzieć, że kompletnie się nie znam się na rodzajach i sposobach makijażu. Zapytała mnie jak mam na imię, odpowiedziałem, że Daniel, a ona przedstawiła się imieniem Rebecca. Z początku rozmawialiśmy po francusku, bo parę zdań potrafię wypowiedzieć w tym języku, ale niebawem przeszliśmy na angielski, w którym się czuję swobodniej, bo znacznie lepiej opanowałem ten język. Rebecca była dobrym i wesołym rozmówcą. Z sobie tylko wiadomym wdziękiem i gracją opowiadała mi historyjki jedna po drugą, zaciągając się papierosem i z umiarem popijając jasny, prawdopodobnie francuski browar. Prawda jest taka, że byłem lekko oszołomiony i nie bardzo rozumiałem, co się dzieje oraz prawdę mówiąc nie wiedziałem dlaczego ona się właśnie do mnie przysiadła, bo w lokalu przecież było kilku innych mężczyzn, zresztą wydaje mi się, że przystojnych Francuzów i przez dłuższy czas nie byłem w stanie sobie wytłumaczyć dlaczego ona w ogóle rozpoczęła ze mną rozmowę. Szczerze mówiąc nie byłem zbytnio rozmowny, co chwila zamykając się wśród niedostępnych, jakby nieobecnych i trudnych do rozgryzienia myśli, ale Rebecce w ogóle to nie przeszkadzało. Zapytała mnie o kilka rzeczy w stylu gdzie mieszkam, z jakiego pochodzę kraju, co mnie tu sprowadza i czy podoba mi się w tym lokalu. Rzetelnie i na ogół twierdząco odpowiadałem na każde z pytań, rozmowę popijając piwkiem, które zresztą zaraz mi się skończyło. Później sobie pomyślałem dobrze fajna rozmowa, ładna dziewczyna, ok, ok, ale ja i tak nie mam pieniędzy na następne piwo, a poza tym wcale nie chcę się upijać. W jakiś taki nadzwyczaj lekki, niezobowiązujący i swobodny sposób wymieniliśmy się numerami telefonów, a nawet umówiliśmy się na kolejne spotkanie w pubie. Sytuacja bardzo mi się podobała i prawdę mówiąc Rebecca naprawdę przypadła mi do gustu. Pożegnaliśmy się we francuskim zwyczaju, całując się w oba policzki i wypowiadając niemalże magiczne francuskie słówko. Rebecca poszła do siebie, zresztą wcale nie pytałem gdzie, a ja do siebie, to znaczy na gospodarstwo oddalone od pubu o kilka kilometrów. Zdarzenie było bardzo przyjemne, tyle tylko, że nie potrafiłem w ogóle zrozumieć dlaczego Rebecca do mnie się przysiadła. Prawdę mówiąc po czasie rozwiązałem i tę zagadkę, ale uczyniłem to dopiero później, bowiem podczas powrotnego spaceru. Przypomniałem sobie i powtarzałem w duchu jej zachowania i reakcje, co pomogło mi rozwiązać tę wydawałoby się, że skomplikowaną szaradę. Być może mógłbym dłużej Was trzymać tutaj w niepewności, ale tego nie uczynię i od razu wyjaśnię o co chodziło – hm, jakież to prozaiczne – chodziło o lewe perfumy Hugo Bossa, a właściwie o subtelny i słodkawy zapach mandarynek i rozmarynu. Skąd tak szybko się tego domyśliłem? Otóż, kupując drugie piwo przeszedłem obok niej i przypomniałem sobie jej pozytywne jakby przemożnie akceptujące zachowanie, a po drugie bardzo się Jej podobało, gdy ciałami zbliżaliśmy się do siebie, a zwłaszcza spodobały się jej nasze pożegnalne całusy w policzki. Gdy tylko uświadomiłem sobie ciąg wydarzeń podczas wieczornego spaceru, aż wybuchałem śmiechem i przeniknąłem radością, bo prawdę mówiąc zupełnie nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Jakież wydawało mi się przewrotne, że oto w ojczyźnie perfum, ładna i zadbana Francuzka nawiązuje ze mną bliższą znajomość tylko dlatego, że skrupulatnie popsikałem się podróbką perfum Hugo Bossa, zresztą nabytą w ostatnim momencie, do tego prawdopodobnie od Rosjanina, w dodatku za marne sześćdziesiąt złotych. Proszę tylko spojrzeć, czy życie nie jest w stanie napisać niesamowitych i zupełnie nieprawdopodobnych scenariuszy?

         Jest w stanie, owszem, jest w stanie, nawet dużo lepsze i bardziej interesujące, ale akurat tego scenariusza nie napisało, bowiem zmyślam, ponieważ lubię niekiedy popuścić wodzy fantazji. Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że często piszę co czuję, a wydaje mi się zwyczajnie, że sporo tutaj odczuwam, choć mogę się mylić w tym właśnie zakresie. Mogę tylko powiedzieć, że podobne wydarzenia mają tutaj miejsce, a ponadto staram się, bardzo się staram, żeby powyższa opowieść zabrzmiała przede wszystkim wiarygodnie. Nawet jeśli uważasz mnie za kłamcę, czy kogoś w rodzaju oszusta, proszę zostań ze mną, a rzecz jasna uczynisz jak chcesz uczynić, bo masz do tego niezbywalne prawo. Na swoje wytłumaczenie mam tylko jedno usprawiedliwienie – wydaje mi się, że w sztuce można kłamać i zmyślać i wyolbrzymiać i zmieniać zdanie i przeczuwać i umniejszać i prowokować i bulwersować i kreować i przeinaczać fakty i jeszcze dziesiątki najróżniejszych innych i oraz zawsze tak było, jest i będzie. Jestem skłonny nawet przypuszczać, że im więcej wymyślasz, kreujesz i przeinaczasz fakty (bo zawsze pisząc o czymś praktycznie rzecz biorąc przeinaczasz fakty), tym lepszy wychodzi Ci tekst, ale jest to temat w gruncie rzeczy na osobną opowieść. Z tą tezą, zresztą jak z prawie każdą inną można jako żywo dyskutować. Ostatnio bardzo lubimy na przeróżny sposób tak czynić, a nie mi jest oceniać, czy to dobrze, czy źle całkiem. Fakt jest faktem, że rozpisaliśmy się i rozdyskutowaliśmy się na tysiące najróżniejszych sposobów. Takie czasy. Wystarczy nadmienić, że po paru spokojnych latach względnego racjonalizmu i rozsądku na naszym niebie znów pojawiło się UFO, w co z teoretycznego punktu widzenia jestem w stanie rzeczywiście uwierzyć oraz co jeszcze lepsze tysiące lub setki tysięcy coraz to nowych i coraz bardziej absurdalnych teorii spiskowych oraz w gruncie rzeczy paranoicznych tez, hipotez i przypuszczeń. Jeśli miałbym próbować podsumowywać te czasy, po pierwsze wskazałbym, że jesteśmy w okresie przejściowym (o ile sobie dobrze przypominam postawiłem tę tezę wcześniej niż sama wielka Olga Tokarczuk:), a po drugie jesteśmy we wczesno – komputerowej fazie rewidowania założeń, postaw, poglądów i zapatrywań na otaczającą nas rzeczywistość, co ma niewątpliwie pozytywne jak i szereg negatywnych skutków, ale tutaj nie o tym. Miałem żartować, miałem tylko żartować, już wracam na pozytywną stronę kartki.

            Fakt moich przypuszczeń bliskich pewności postanowiłem sprawdzić, a następnie wykorzystać już na następnym spotkaniu w pubie. Jak wspomniałem jestem w miarę przyzwoitym człowiekiem, co powoduje, że w żadnym wypadku bym tak nie uczynił, gdyby Rebecca faktycznie mi się nie podobała i gdybym wobec niej miał jakieś nieuczciwe, czy niestosowne zamiary. Nic takiego nie miało miejsca, chciałem bowiem właściwie tylko jednego, a mianowicie bliżej poznać Rebeccę, co mi się zresztą udało, ale nie uprzedzajmy zanadto wypadków. W tym słusznym celu przed drugim wyjściem do pubu oczywiście aż do przesady schlapałem się perfumami Hugo Bossa. Wiedziałem również, że podróbki perfum mają to do siebie, że szybko wietrzeją, dlatego postanowiłem wziąć plecak, a do niego zapakować flakon z perfumami. Przed godziną umówionego spotkania w pubie, a przyszedłem parę minut wcześniej, udałem się do ubikacji żeby poprawić natężenie własnego zapachu. Ograniczyłem się też w paleniu papierosów – czegoż to się nie robi jak powiadają w słusznym celu, czyli dla kobiety? Niebawem przyszła do lokalu Rebecca, znów zresztą świetnie wyglądała, choć ubrana była praktycznie tak samo jak poprzednio, bo w ciemne kolory i przywitała się ze mną buziakami w policzki. Patrzyła na mnie z wyraźną aprobatą oraz znów zaczęliśmy rozmawiać w języku angielskim. Tym razem rozmowa była bardziej pogłębiona, ponieważ zaczęliśmy odrobinę rozmawiać o naszej przeszłości, a nawet nieśmiało i niezdecydowanie wybiegać w przyszłość. Oczywiście znów potrafiłem gdzieś uciec myślami, a wiąże się to z tak zwaną emigracją wewnętrzną, ale ponownie Rebecce ta okoliczność w ogóle nie przeszkadzała. Ponownie usiedliśmy po przeciwnych stronach tej samej ławy. W lokalu znów było kilka wesołych i żywiołowo reagujących osób. Tym razem postawiłem Rebecce piwo, bo wziąłem nieznacznie więcej pieniędzy, ale przecież nie jest to fakt godny wspominania. Jakież to przecież słabe i trywialne pisać o pieniądzach, no jasne :) Po wypiciu pierwszego piwa poszedłem do łazienki, żeby popsikać się perfumą Hugo Bossa, co przyniosło ten nieoczekiwany w sumie efekt, choć zaplanowany z najdrobniejszymi szczegółami, że Rebecca poprosiła mnie, czy może przysiąść się obok mnie, ja rzecz jasna się zgodziłem, dlatego ona usiadła i subtelnie oraz delikatnie przytuliła się do mnie ramieniem. Poczułem jej włosy na własnym ciele. W duchu to ja się śmiałem, prawdę mówiąc nigdy nie przypuszczałem, że sprawy sercowe mogą być tak banalnie proste, bo wcześniej zazwyczaj miałem szereg, zresztą najróżniejszych kłopotów z kobietami. W normalnych okolicznościach, że tak powiem przyrody umówiłbym się z Rebeccą gdzieś na spacer, przejażdżkę rowerem lub samochodem, czy nie wiem na zakupy, ale tym razem sprawy biegły tak szybko, zdecydowanie szybciej niż zazwyczaj, że postanowiłem zaprosić ją do siebie na obiad. Rebecca poczuła się niepewną oraz miała trochę wątpliwości, czy przyjąć moją propozycję, ale po chwili wahania przystała na nią. Tym samym doszedłem do wniosku, że lewe perfumy Hugo Bossa potrafią czynić prawdziwe cuda i nie ma tym żadnej, nawet najmniejszej przesady. Ponownie wypiliśmy po dwa piwa i wypaliliśmy kilka papierosów, choć zdecydowanie mniej niż poprzednio. Im starszy tutaj jestem tym mniej zadaję pytań o zatrudnienie, dlatego prawdę mówiąc nie wiedziałem czym Rebecca zajmuje się w życiu tak zwanym zawodowym. Zamiast pytać Ją o niekiedy kłopotliwe sprawy pracy wolałem opowiedzieć jej kilka słów o Polsce oraz faktycznie trudnej i coraz gorszej sytuacji w naszym kraju. Rebecca przyjęła moje słowa z realnym współczuciem, bo jak się niebawem okazało, była bardzo wrażliwą i uczuciową osobą, tyle tylko że starała się w tej rzeczywistości odnaleźć i radzić sobie z życiem, co zresztą do dzisiaj całkiem nieźle jej wychodzi. Buziak, buziak i poszliśmy do domów, a każde z nas do swojego.

          Ciekawa rzecz, że zaraz po tym spotkaniu ponownie wyciągnąłem kartkę i długopis oraz napisałem pierwszy tekst podczas mojego francuskiego pobytu. Do dzisiaj nie wiem, czy powstał dobry wiersz, czy raczej taki sobie, ale nawet teraz, a od całej sytuacji minęło trochę czasu, z przyjemnością do niego wracam i przypominam sobie pierwsze i pamiętne chwile z Rebeccą. Popatrz tylko, że cała relacja zaczęła się bardzo niewinnie, bo przecież przemyconymi do Francji lewymi perfumami Hugo Bossa, o czym zresztą napisałem powyżej.