Dworzec Gdański

[Lidia Maria Concertina]

Większość ludzkich pomysłów wraca późnym wieczorem do domu, z płaczem. Biorą krople na żołądek, a wynajmowany pokoik aż pęka w szwach od butelek - pełnych miłosnych listów

 

'Zakochaj się w Warszawie' - dla mnie to wesołe miasteczko - pełne wojen i odrestaurowanych świetności, cinkciarzy z peronu zero i dziennikarzy z oddolnego i odgórnego Wilanowa, pełne pałaców i białych bloków bez duszy - choć jeszcze nie ma w nich starców (narazie sumiennie dojeżdżają metrem po swoje przyszłe emerytury)

 

Warszawa to miasto ... zbytnie, pełne nadmiaru, tak anonimowe, że chce się wykręcić numer SOS w w tunelu i opowiedzieć o tym 'odpowiednim służbom'
Neony i światła, czynsze i zapomogi, miłości i Szopeny, złotnicy i odszczepieńcy w stuporach i mlecznych barach ...

 

A kiedy już mi się znudzi i Annasz i Kajfasz, wracam pierwszym pociągiem do stacji przedmiotów z historią i wspomnień oklejonych płatkami powiek z zachodami wrześniowych słońc i sierpniowych obłoków na horyzoncie października

Wracam do tego uścisku, tej jedności, której zwrotnicą jest łąka
Czułość na grządce przy małej chatce obok torów:
leżymy spokojnie wiedząc, że diabelski młyn kręci się i bez nas -
dziś ulgę na przejazd mają tylko anioły.
Patrz jak tłoczno!
I nie ma siedzących miejsc!
Ostatecznie mogę ustąpić.

...
W końcu i tak leżeliśmy na gapę ...