Kosmiczna wędrówka

[Kazuya Szuka]

Jak supernowa,
W powolnej agonii,
Wybucham myślami.
Duszy granice,
Zbyt ciasne,
Rozszerzyć daremnie próbuję.
Istnienie moje,
Jak wszechświat,
Rośnie, rośnie i rośnie …
Czasu za mało,
By oddać istotę,
Tęsknoty za domem.
Samotnie w eterze,
Płynę jak fala,
Ręką Stwórcy, niechcąco odbity.
Nie widział okruchu,
Drapiąc się po nosie,
Dając mi nic - następny dzień życia.
Natchnął do walki,
Nienawiść podsycił,
Zradzając we mnie śmierci istnienie.

Jak supernowa,
W powolnej agonii,
Umieram.

Nie dam szansy,
Na nowe narodziny ,
Spalę swe szczątki…

… i w czarnej dziurze rozsypię

[stanislawa zak]

? chociaż rozumiem o co ci chodzi, to za nic zmieni sens na mniej smutny . twoje czarnowidztwo mnie przeraża, czy nie dość smutków ty tak poważnie?pozdrawiam spod BYka

[stanislawa zak]

cholera , przepr. uciekł mi początek ,no ale ogólny sens stoi.

[Kazuya Szuka]

nie podoba mi się zakończenie - ale nie wiem jak "ubrać" je w odpowiedniejsze słowa
... chyba braki w wykształceniu :)

Mile widziane propozycje, aby "nabrał skrzydeł"

........................

Czy ja tak poważnie? ... no nie wiem, może troszkę oszukuję:)