O Człowieku, który zgubił Cień

[Dekaos Dondi]

Idę przed siebie. Słońce świeci z tyłu... i nagle zauważam, że zgubiłem swój cień.

Cały czas pełznął przede mną, a teraz go nie ma. Jest mi nieswojo.

 

W czasie poszukiwań czuję przez chwilę potworny, przytłaczający ból. Prawie nie mogę oddychać.

 

Na pocieszenie odnajduję na jezdni zgubę. Leży i narzeka:

 

–– Walec po mnie przejechał. Jak mogłeś mnie tak zostawić.

–– To ty zniknąłeś. Na domiar złego czułem twój ból?

–– Też czułem swój.

–– Znowu jestem twoim początkiem. Wybaczam i rzucam na ciebie kamień. Bolało?

–– Nie.

–– Mnie też nie. Wracajmy. Wszystko zakończyło się pomyślnie.

 

Tylko co rozpoczęło? Słońce z przodu… i cień z przodu.