Ironia

[Pradzi]

Ktoś mnie pokochał; świat nagle zawirował, lecz
I w tym przypadku odwzajemnienia brak
Ironia losu, co znów okazał się być okrutnym tak
   Jak tu, człowieku, wyrazić swe uczucia masz
   Bez strachu, skoro pewności nie ma, że
   Odnajdziesz miłość i zrozumienia krztę, choć małą lub dwie?

Co zrobić, by ten ktoś drugi czuć to samo mógł?
Jak sprawić, by zawód już nie spotkał Cię?
Którędy iść, kiedy stoisz na rozstaju dróg?
Czy warto dziś na odwagę zdobyć się?
   Co zrobić, by więcej z całą złośliwością swą
   Wewnętrzny ból nie przeszywał wręcz na wskroś?
   Gdzie szukać masz odpowiedzi, jeśli jakieś są?
   Tak bardzo już życia niepewności dość



Serce nie sługa; wiadomo, rozsądkowi wbrew
Niełatwo zdobyć, nietrudno zranić je
Pochmurne niebo... Tak pięknie miało być, na dobre i złe
   Co tak naprawdę przyniosą nadchodzące dni?
   Co się wydarzy? Któż może wiedzieć to...
   Nie tracę wiary, nie zrażam się, a jednak chandrę mam, bo
      Nie wiem, co

Co zrobić, by ten ktoś drugi czuć to samo mógł?
Jak sprawić, by zawód już nie spotkał mnie?
Którędy iść, kiedy stoję na rozstaju dróg?
Czy warto dziś na odwagę zdobyć się?
   Co zrobić, by więcej z całą złośliwością swą
   Wewnętrzny ból nie przeszywał wręcz na wskroś?
   Gdzie szukać mam odpowiedzi, jeśli jakieś są?
   Tak bardzo już życia niepewności dość