Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję pięknie 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To znaczy, muszę doprecyzować: to tekst skierowany do wszystkich poetów, czy raczej o poetach, o ich kontakcie ze słowem i subiektywnym lirycznym zauroczeniu. Tekst mocno przerysowany. Uzbroiłem treść w mega fantastyczne porównania i środki lirycznego oddziaływania. Więc utwór nie ma charakteru osobistego, dotyczy wszystkich wierszolubnych, między innymi Ciebie , skoro piszesz i lubisz wiersze.

 

Serdecznie pozdrawiam 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Liczę na to, to znaczy na pozytywny twój kontakt mentalny z lirycznym stanem ducha 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale wolałbym doprecyzowania, to znaczy dlaczego --> wyjątkowo? Mam u ciebie szczególne względy? 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie jest prawdziwe to zdanie. Co prawda nigdy ciebie nie widziałem na oczy, ale tutaj piszemy przecież o cechach charakteru i pewnym rysie osobowym bezpośrednio wdrożonym w klimat portalu poetyckiego. Uważam ciebie za DOBREGO CZŁOWIEKA, KOBIETĘ AMBITNĄ, traktującą życie - bardzo naturalnie w sposobie codzienności, diet, biskości z naturą, oddaną wartościom uduchowionym. Szkoda, że odwykłaś od katolicyzmu na rzecz własnej wykreowanej filozofii teologicznej. No ale nie oznacza to, że tego nie toleruję. Sama świadomość uduchowienia w tobie jest dla mnie wartością - nie żyjesz w nomenklaturze materializmu - to walory. Co ty na to? 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

jak mówią, pokaż mi twoje konto bankowe, a powiem ci kim jesteś. to prawda, że po wydatkach można powiedzieć o człowieku dużo i to nie jest pochlebna opinia :) zaczęłam żyć pełnią piersią, a mam coraz mniej czasu. w katolizyźmie nie rozwijałam się. nauka aż tak nie jest potrzebna. ciężkie są studia. wolę się uczyć podatków i języków i chcę wyjechać na rajską wyspę i chcę tam wydać wszystkie pieniądze.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Do @Michał_78:

 

Acha, czyli wytypowałeś jakieś tam cechy z wiersza z którymi w się solidaryzujesz mentalnie. To się cieszę niezmiernie. W takim razie konkluzja może być tylko jedna: JESTEŚ POETĄ – to wiersz o tobie.

 

Nie jestem tylko przekonany co do tej wzorcowej „anonsowości matrymonialnej” - o której sugerujesz? Mnie ta się kojarzy → raczej w zasadami uporządkowanego życia, moralnego ładu w rodzinie, i dyscyplinie w podziale obowiązków, szacunku do partner(a) (ki), itd.,

 

… tutaj mamy poetę może i rzeczywiście interaktywnego – lecz na pewno nieuporządkowanego, introwertycznego – który np. nie słucha co do niego mówią, żyje we wstecznym wymiarze czasu, jest w nieformalnym związku, fluktuuje w życiu jak przysłowiowa sinusoida – NIE JESTEM PRZEKONANY CO DO TEGO, ŻE: MOŻE TO BYĆ DOBRY KANDYDAT NA MATRYMONIALNĄ ESKAPADĘ?, bynajmniej, gdyby to była poetka → to ja bym z taka się na pewno nie związał.

 

Natomiast tekst ma na celu pokazanie → innej bliskości:

w percepcji, w normach uduchowienia dla sztuki, w szacunku dla weny, imperatywów, metamorfoz → a wszystko tylko w zaplanowanej interakcji ze sztuką → i koniecznie poza realnym trybem życia.

 

Wiersz nie dotyczy mnie, ale wrażeń estetycznych, z którymi ma związek każdy artysta. Ja artysą nie jestem, bawię się w słowa, bardzo świadomie i metodycznie. Nie należy więc wczuwać się za bardzo w moje teksty. Traktować je z dystansem. To futurystyka lingwistyczna.

 

Fajnie, że znalazłeś coś dla siebie w tekście, cieszę się bardzo i pozdrawiam.

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tomasz Kucina Doprawdy... tym razem poeta :) Trochę zagubiony, roztargniony, romantyczny, ale też skupiony, przekraczajacy czas i przestrzeń, świetny matematyk od sylab i szyfrów.

Dla mnie jest ostatnia strofa ;) Tą porywam, bo gada do mnie moim językiem... jakaś palba, chmura i poligon, hasła, odzewy, manewry, molekuły przestrzeni, chronologia i mistyczne słowa... 

Jestem pod wrażeniem :)

Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wielkie ambicje.

Czyli jednak ciągnie ciebie do kultury uciech. Nie mam nic przeciwko konsumpcyjnemu trybowi życia. Jeżeli ktoś zarobił uczciwie pieniądze ma prawo do zabawy. Czemu nie. Rozumiem. Wypowiadałem się tylko co do norm twojego uduchowienia, no chyba nie ewoluujesz permanentnie i skoro odeszłaś już od katolicyzmu (co uważam za błąd) to w dalszej perspektywie chyba nie planujesz wyzbyć się Boga w ogóle i osiąść na mieliznie tegoż konsumpcjonizmu?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wydarzam się tu na --> poezja.org, w wymiarze stricte lirycznym. Ale rzeczywiście i autentycznie wolę herbatę od kawy, kawę pijam sporadycznie, częściej cappuccino. Więc będę brał pod uwagę w wolnym czasie. Natomiast myślę, że zawsze miło będziemy tu sobie dyskutowali o poezji i wszelkich subiektywnych jej obliczach i rozlicznych modelach interaktywnych. Bo lubimy słowa. Pozdrawiam jeszcze raz ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jak zwykle, twój komentarz nigdy nie zawodzi!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Rzeczowy do bólu i przywiera mięsem do kości wiersza. Super. Tak właśnie jest. To zagubienie, niezborność wpleciona jest w konglomerat nadwymiaru, i jakoby wymyka się spod czasoprzestrzennych reguł – bardzo dobrze to zauważyłaś.

 

W zasadzie trochę jakby trans-spirytualny jest ten utwór. hmmm. Nie wiem czy taki miał być, ale trochę taki się wydarzył → wena widać nie podlega żadnym regułom przyziemnego realizmu 

 

Dziękuję szczególnie za ten komentarz, bo jest on niesamowicie rzeczowy i dotyczy treści. Żółwik z mojej strony 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Też nie byłem. Ale tam na pewno spotkasz takiego poetę jak z tego mojego wiersza, może i na całe życie?, skoro takie plany sobie założyłaś (bo o tym pisałaś często).

 

Tylko musisz go potem sobie wychować,  wyzwolić tych wszystkich fantasmagorii - o których w treści mojego wiersza mowa. Wierzę w ciebie --> kobieta potrafi 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Wędrowiec.1984 nie oglądałam, ale wierzę na słowo :-)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Trzy wiewiórki na moim małym  parapecie :) Nie, wiewiórki same sobie dają radę, wszystko sobie znajdą, sikorskim troszkę trzeba pomóc, gdy zasypie. Co może ciekawe, wypatrywały mnie przez szybę, wieszały się na oknie, chyba tresowane, po prostu nie było wyjścia ;) Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          Popatrz, sam zmienia na Sikorskiego, te telefony są nienormalne ;)
    • Rozdział dziesiąty       - Czcigodni a wielce urodzeni panowie senatorowie - rozpoczął obrady król Zygmunt III Waza - jak wiecie, sytuacja naszego wielonarodowego imperium jest wielce korzystną: politycznie, wewnętrznie i miltarnie. Jednak tym, czego nie wiecie jest to, że politycznie może stać się korzystną o wiele, wiele bardziej - po tych słowach władca przerwał, nie chcąc zostać zagłuszonym przez ewentualny aplauz. Jednak godność i stateczność zebranych - pominąwszy już królewski majestat - oraz waga tak obrad, jako i podejmowanych kwestii - nakazały im zachowanie spokoju.     - Co dokładnie wasza królewska mość ma na myśli? - zaindagował Jan Zamoyski, kanclerz wielki koronny. Czując się wszak niefortunnie, iż królewskie zamysły stanowią dlań tajemnicę, która to prawda, zwłaszcza w obecności tak wysoko postawionych person przykro go dotknęła - a z drugiej przywykł już do sekretności władcy, tym samym do ujawniania przezeń planów po dogłębnym ich przemyśleniu.     - Stan rzeczy tam - król Zygmunt, będąc w doskonałym nastroju, pozwolił sobie na swobodniejszy gest, wskazując przez wielkie okno rozległej komnaty warszawskiego zamku północny zachód - i stan rzeczy tam - jednakim gestem pokazał na wschód.    Pewnego stopnia niepokój zagościł na obliczach książąt senatorów województwa bałtyckiego oraz sprawujących władzę na terenach, sąsiadujących bezpośrednio z Carstwem Moskiewskim. Dobrze wiedzieli - gdyż jakże inaczej? - zarówno o szwedzkim pochodzeniu jego wysokości, jak i o tym, że silny korpus wojsk koronno-litewskich zażywał ostatnimi czasy gościny na stolicznym kremlu. Ale fakty te nie wyjaśniały wszystkiego. Więcej nawet - po prawdzie wyjaśniały niewiele.    - Otóż propozycja moja jest taka, aby zgodnie z tym, na co za naszą wymowną zachętą - tu władca oparł dłoń na rękojeści rapiera - zgodził się w Sztokholmie Riksdag i zgodnie z tym, na co, także pod naszymi dyplomatycznymi prośbami - tu król powtórzył gest - zgodzili się członkowie tamtejszej Dumy - żeby poprzez moją osobę imperium nasze weszło w unię ze Szwecją, co rzuci jeszcze więcej strachu na naszych sąsiadów tam - w tym momencie Zygmunt uczynił ruch dlonią ku zachodowi - zaś przez osobę królewicza Władysława połączymy się w jedno z owym prawosławnym krajem. Żeby nasi synowie, nasi wnukowie i postenaci wszystkich kolejnych generacyj byli bezpiecznymi po wsze czasy.    Milczenie, które zapadło, przerwał nie wielki kanclerz koronny, ale śmielszy od niego książę Jeremi Wiśniowiecki, wojewoda ruski. Śmielszy i żywszy umysłem, chociaż historia mu tego zapomniała.    - Suponuję - przemówił donośnym głosem - że wasza królewska mość wie coś, czego my nie wiemy. A któż to zacz, kto zdaje się, że zajrzał w przyszłość? Skąd bowiem inąd wieści o przyszłych niebezpieczeństwach owych?    - Ano od tego - król Zygmunt III Waza zebrał całą swoją odwagę, takiego bowiem zapowiedzenia nie było mu pisane ni przeznaczone dotąd wygłosić - w którego wszyscy tu, jako jeden, wierzymy.     Co rzekłszy, ukłonił się nisko Pojawiającemu Się. Swoim zwyczajem, kiedy i gdzie zechciał.     - Taaak - Jezus powiódł wszechprzenikliwym  spojrzeniem po oniemiałych senatorskich obliczach - pora wam na prawdziwe oświecenie...      Voorhout, 25. Listopada 2024 
    • @Stary_Kredens Ludzie nie mają wyboru? Może od razu się zabij. Nie komentuje reszty; bo to bzdury.
    • Dziękuję @iwonaroma @piąteprzezdziesiąte

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...