Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję pięknie 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To znaczy, muszę doprecyzować: to tekst skierowany do wszystkich poetów, czy raczej o poetach, o ich kontakcie ze słowem i subiektywnym lirycznym zauroczeniu. Tekst mocno przerysowany. Uzbroiłem treść w mega fantastyczne porównania i środki lirycznego oddziaływania. Więc utwór nie ma charakteru osobistego, dotyczy wszystkich wierszolubnych, między innymi Ciebie , skoro piszesz i lubisz wiersze.

 

Serdecznie pozdrawiam 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Liczę na to, to znaczy na pozytywny twój kontakt mentalny z lirycznym stanem ducha 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale wolałbym doprecyzowania, to znaczy dlaczego --> wyjątkowo? Mam u ciebie szczególne względy? 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie jest prawdziwe to zdanie. Co prawda nigdy ciebie nie widziałem na oczy, ale tutaj piszemy przecież o cechach charakteru i pewnym rysie osobowym bezpośrednio wdrożonym w klimat portalu poetyckiego. Uważam ciebie za DOBREGO CZŁOWIEKA, KOBIETĘ AMBITNĄ, traktującą życie - bardzo naturalnie w sposobie codzienności, diet, biskości z naturą, oddaną wartościom uduchowionym. Szkoda, że odwykłaś od katolicyzmu na rzecz własnej wykreowanej filozofii teologicznej. No ale nie oznacza to, że tego nie toleruję. Sama świadomość uduchowienia w tobie jest dla mnie wartością - nie żyjesz w nomenklaturze materializmu - to walory. Co ty na to? 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

jak mówią, pokaż mi twoje konto bankowe, a powiem ci kim jesteś. to prawda, że po wydatkach można powiedzieć o człowieku dużo i to nie jest pochlebna opinia :) zaczęłam żyć pełnią piersią, a mam coraz mniej czasu. w katolizyźmie nie rozwijałam się. nauka aż tak nie jest potrzebna. ciężkie są studia. wolę się uczyć podatków i języków i chcę wyjechać na rajską wyspę i chcę tam wydać wszystkie pieniądze.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Do @Michał_78:

 

Acha, czyli wytypowałeś jakieś tam cechy z wiersza z którymi w się solidaryzujesz mentalnie. To się cieszę niezmiernie. W takim razie konkluzja może być tylko jedna: JESTEŚ POETĄ – to wiersz o tobie.

 

Nie jestem tylko przekonany co do tej wzorcowej „anonsowości matrymonialnej” - o której sugerujesz? Mnie ta się kojarzy → raczej w zasadami uporządkowanego życia, moralnego ładu w rodzinie, i dyscyplinie w podziale obowiązków, szacunku do partner(a) (ki), itd.,

 

… tutaj mamy poetę może i rzeczywiście interaktywnego – lecz na pewno nieuporządkowanego, introwertycznego – który np. nie słucha co do niego mówią, żyje we wstecznym wymiarze czasu, jest w nieformalnym związku, fluktuuje w życiu jak przysłowiowa sinusoida – NIE JESTEM PRZEKONANY CO DO TEGO, ŻE: MOŻE TO BYĆ DOBRY KANDYDAT NA MATRYMONIALNĄ ESKAPADĘ?, bynajmniej, gdyby to była poetka → to ja bym z taka się na pewno nie związał.

 

Natomiast tekst ma na celu pokazanie → innej bliskości:

w percepcji, w normach uduchowienia dla sztuki, w szacunku dla weny, imperatywów, metamorfoz → a wszystko tylko w zaplanowanej interakcji ze sztuką → i koniecznie poza realnym trybem życia.

 

Wiersz nie dotyczy mnie, ale wrażeń estetycznych, z którymi ma związek każdy artysta. Ja artysą nie jestem, bawię się w słowa, bardzo świadomie i metodycznie. Nie należy więc wczuwać się za bardzo w moje teksty. Traktować je z dystansem. To futurystyka lingwistyczna.

 

Fajnie, że znalazłeś coś dla siebie w tekście, cieszę się bardzo i pozdrawiam.

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tomasz Kucina Doprawdy... tym razem poeta :) Trochę zagubiony, roztargniony, romantyczny, ale też skupiony, przekraczajacy czas i przestrzeń, świetny matematyk od sylab i szyfrów.

Dla mnie jest ostatnia strofa ;) Tą porywam, bo gada do mnie moim językiem... jakaś palba, chmura i poligon, hasła, odzewy, manewry, molekuły przestrzeni, chronologia i mistyczne słowa... 

Jestem pod wrażeniem :)

Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wielkie ambicje.

Czyli jednak ciągnie ciebie do kultury uciech. Nie mam nic przeciwko konsumpcyjnemu trybowi życia. Jeżeli ktoś zarobił uczciwie pieniądze ma prawo do zabawy. Czemu nie. Rozumiem. Wypowiadałem się tylko co do norm twojego uduchowienia, no chyba nie ewoluujesz permanentnie i skoro odeszłaś już od katolicyzmu (co uważam za błąd) to w dalszej perspektywie chyba nie planujesz wyzbyć się Boga w ogóle i osiąść na mieliznie tegoż konsumpcjonizmu?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wydarzam się tu na --> poezja.org, w wymiarze stricte lirycznym. Ale rzeczywiście i autentycznie wolę herbatę od kawy, kawę pijam sporadycznie, częściej cappuccino. Więc będę brał pod uwagę w wolnym czasie. Natomiast myślę, że zawsze miło będziemy tu sobie dyskutowali o poezji i wszelkich subiektywnych jej obliczach i rozlicznych modelach interaktywnych. Bo lubimy słowa. Pozdrawiam jeszcze raz ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jak zwykle, twój komentarz nigdy nie zawodzi!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Rzeczowy do bólu i przywiera mięsem do kości wiersza. Super. Tak właśnie jest. To zagubienie, niezborność wpleciona jest w konglomerat nadwymiaru, i jakoby wymyka się spod czasoprzestrzennych reguł – bardzo dobrze to zauważyłaś.

 

W zasadzie trochę jakby trans-spirytualny jest ten utwór. hmmm. Nie wiem czy taki miał być, ale trochę taki się wydarzył → wena widać nie podlega żadnym regułom przyziemnego realizmu 

 

Dziękuję szczególnie za ten komentarz, bo jest on niesamowicie rzeczowy i dotyczy treści. Żółwik z mojej strony 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Też nie byłem. Ale tam na pewno spotkasz takiego poetę jak z tego mojego wiersza, może i na całe życie?, skoro takie plany sobie założyłaś (bo o tym pisałaś często).

 

Tylko musisz go potem sobie wychować,  wyzwolić tych wszystkich fantasmagorii - o których w treści mojego wiersza mowa. Wierzę w ciebie --> kobieta potrafi 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
    • siedzimy na błoniach popijając jogurt   to jest ten moment kiedy widać jednocześnie słońce księżyc i gwiazdy   Julek mówi że początek to było jedno Wielkie Pierdolnięcie jest z technikum i wie co mówi ale ja czuję że było zgoła inaczej   byliśmy tam wszyscy na samym początku ktoś coś powiedział ktoś się nie zgodził i tak się zaczęło    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...