(Nie)ostatni raz, część 7

[Michail]

Obudził ją szept. Czyjś i nie wiedziała, czyj. Zbiegiem okoliczności było nim słowo " wszystko", które we śnie sama wypowiedziała dwa razy.

Przez chwilę wpatrywała się w sufit, zbierając myśli i konstatując, że jest w łożu sama. Inaczej, niż się spodziewała. 

Poszukała go wzrokiem. Spał w fotelu, stojącym wraz z herbacianym stolikiem tuż przy oknie. I z drugim fotelem. Identycznym. Spał, krzywiąc się przez sen.

- Hej! - zerwała się i podeszła do niego. - Obudź się!

Otworzył oczy, nim zdążyła ponowić wezwanie. 

- Jak widzę, koszmarzyłeś to samo, co ja - powiedziała, nadal obserwując go bacznie. - Widzę też, że nie podobało ci się tak samo, jak mi.

- No nie wiem... - zaczął. - Trzepnęła go w ramię. 

- Bądź poważny! - zirytowała się. - I dlaczego nie spałeś ze mną?! - podniosła głos jeszcze bardziej. - Przecież...

Zamilkła, gdy spojrzał na nią. Surowo. 

- A czy ty - zaczął powoli - chciałabyś spać ze mną, gdybym chciał cię zabić? Albo gdybym chociaż spróbował?

Bladła powoli coraz bardziej, z banthowym wszakże uporem nie spuszczając wzroku. 

- Ale przecież... - spróbowała odpowiedzieć.

- Nie ma "przecież" - uniósł się wolno, wyminął ją i stanął przy oknie.

Opuściła głowę, smutniejąc.

- Już nie. 

- Ale przecież - nie poddawała się mimo smutku - przecież mi wybaczyłeś...

- Tak, masz rację - odwrócił się do niej. - Zrozumiałem i wybaczyłem. Ale nas już nie ma. Cios twojego miecza spadł, chociaż przeżyłem. Twoja decyzja była zabójcza dla nas, bo to jego wybrałaś, chcąc zabić mnie. Mniejsza w tej chwili o prawdziwy powód, czy ten wybór podyktował ci strach przed nim, obawa o przyszłość, wygoda czy dawne doń przywiązanie. 

- I tak, masz rację - powtórzył po chwili, podszedłszy krok bliżej i uniósłszy jej głowę, by spojrzeć w oczy. - To smutne. Ale zadecydowałaś wiedząc, co to oznacza. Przecież w twoich planach miałem zniknąć, bo nasza więź okazała się mniej ważną od twoich obaw. I od spokoju sumienia.

Mówiąc to, patrzył cały czas w jej oczy. Były pełne łez, a wargi i dłonie drżały. Czuła w jego słowach spokój i widziała go w jego oczach. I to przerażało ją najbardziej.

- Ale wybaczyłeś... -wyjąkała z uporem, chwytając się tej myśli i związanej z nią nadziei. 

- Wybaczyłem - potwierdził spokojnie, ujmując jej dłonie pod wpływem chwilowej emocji. - Ale jest tak, jak napisałaś w jednym z twoich opowiadań: Nie jestem ci potrzebny.

Usiłowała przytrzymać jego dłonie, gdy zaczął je wycofywać.

- Przy myślach  i emocjach, które w tobie zwyciężają, nie jestem ci potrzebny. 

 

Voorhout, 30 sierpnia 2020          

Edytowane 18 Maja 2021 przez Michail
Literówki (wyświetl historię edycji)