Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

(... stykanie się)

Natuskaa

Przez Natuskaa
w Proza - opowiadania i nie tylko

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Funkcjonujemy blisko siebie, w obrębie jednego labiryntu, łapiąc wspólne fale, ciepły albo zimny głos zaczepiający nas z głośnika i chropowatą nawierzchnię. Kopiemy się wszak z tym samym korytarzem. Czy czujesz drgania? Tak, to moje serce bije miarowo. Jest odważne, jest pełne prostolinijnych ruchów, bo wyuczyło się terenu. Wie, że nie ma tutaj dzikich zwierząt, wielkich uniesień, spadków temperatury. Jest za to sztuczne oświetlenie, trutka na owady i produkty na sprzedaż. Gdzie nie sięgnąć wzrokiem, tam stoją produkty szarzejąc na półkach. Jest ich dużo, więc daję im jedną barwę. Gdybym wyodrębniła kolory mogłabym stracić spokój i zapalić się do oceniania. Wyrażanie stanowiska wiąże się z wyostrzaniem, wyodrębnianiem i kontrastowaniem. Różnice nie są nam potrzebne do zmniejszenia odległości. Prawda?

Zauważ jak łagodnie płynę krokami łącząc się z zapachami. Mam w sobie woń świeczki, mydła, plastikowego kanistra, książek i karmy dla kota. Przesiąkłam całą tą mieszanką dogłębnie. To dla ciebie stałam się wszystkim, co daje poczucie bezpieczeństwa, wtopiłam się w przestrzeń stając się przewidywalną częścią otoczenia. Rozciągam minuty, zupełnie tak, jak to robisz ty. Jednak ty nawet tego nie zauważasz zamykając się w swoim jakże uporządkowanym lecz biernym towarzyszeniu mi. Jestem tu, a ty zapewne widzisz mnie tak samo, jak moje serce widzi te wszystkie towary naokoło, dla ciebie jestem szara, zresztą ty dla mnie również. Moje ubrania nie mają koloru, ani włosy, cóż w zasadzie to nie przeszkadzałoby, gdybym była po prostu nieokreślona, albo bezpłciowa i na dodatek bardzo religijna, albo może lepiej nie za bardzo, do tego wysoka po sam sufit niczym koszykarka, albo może nie, może lepiej niska jak karzełek. Jestem tu. Dlaczego kiedy dzieli nas ściana to nie istnieję dla ciebie? Dlaczego? Przecież tak bardzo się (nie)staram.

A co jeśli ściana się rozkołysze, przechyli niebezpiecznie, wyda przeciągły świst i niby przypadkowo, ale runie? Czy zauważę w tobie coś interesującego. Interesującego na tyle, żeby się zetknąć. Musiałabym przenieść uwagę z produktów sprzedażowych na człowieka. Ja wiem, tobie też nie jest łatwo. Wyszukujesz szarości w szarościach i nie zakładasz istnienia koloru. Pstrokacizna tworzy niewidzialną barierę ochronną pomiędzy nami, pstrokacizna przez nas samych poszarzana. Jesteśmy śmiesznymi istotami podobnymi do siebie.

Ewolucyjnie dzielimy wspólny mózg, który ciągle szuka barw, ale jest przekonany, że nie istnieją, a kiedy się przydarzają to nie potrafi ich umiejscowić, bo coś boli. Gdzie to boli, kogo boli, kiedy przestanie, niech przestanie, albo nie, niech zostanie, a co jeśli zostanie? Cały świat się przewróci razem z tą ścianą. Ja, produkt świata, ty drugi produkt, razem ludzie specjalnej troski wymykający się z ramek. Konstrukcja to niepewna aczkolwiek zabawna.

Najbardziej ekscytuje mnie moment, w którym wpadamy na siebie wychodząc zza zakrętów uliczek labiryntu, robiąc sobie skutecznie „buu!!”. Zatrzymuję się zmieszana, a pierwsza myśl jaka mi się wtedy nasuwa jest pytaniem: czy coś zrobiłam nie tak? Nie dopilnowałam spokoju, złamałam zasady lub pomyliłam drogi, albo wszystko na raz. Zresztą ty nie wyglądasz na kogoś mniej zaskoczonego.

To jest właśnie ta chwila, w której wchodzi się w kolor. Kolor ożywa, kolor przemawia, ja przemawiam do koloru, wymieniamy się „przeprosinami”. Właśnie mieszamy barwy, szarości otaczają nas zewsząd, ale to nic, to nieważne bo... stykamy się czubkami butów. Kolor ma buty, zupełnie jak ja. Ja mam buty, kolor ma buty, jakie to odkrywcze. Nie pozwolisz mi wejść mocniej – nie wymagam tego od ciebie. Nie pozwolę tobie wejść mocniej – ty też nie wymagasz tego ode mnie. Popatrzymy przez chwilę, na stykach pomiędzy nami pojawią się elektrony. Zapamiętam cię z emocji, ty mnie być może też. Zwyczajowo pójdziemy dalej, każde w swoją stronę, do swoich szarości, z myślą odświeżoną po raz kolejny, o tym że ściany czasami znikają.

Tylko jak to jest możliwe?

 

 

Edytowane przez Natuskaa (wyświetl historię edycji)
1
Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rzeczywiście ma być "przenieść", nie zauważyłam, dzięki za uważność.

Dlaczego chcesz zmieniać moje pytanie kończące? :)

 

Ściany znikają codziennie, tak samo jak tworzymy je codziennie. Świat jest jak potężny magazyn, a my chodzimy jego uliczkami jak w labiryncie i bywa, że wpadamy na obcego człowieka i zdarza się nam takie nagłe, krótkotrwałe olśnienie, czasami dłuższe w zależności od tego, czy coś załapało, każdy z nas je ma. 

 

Również pozdrawiam :)

Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tyle, że mi nie o samo brzmienie chodzi. W moim odczuciu:

- Czy? - zakłada, że możliwe jest nieistnienie bądź istnienie.

- Jak?- zakłada istnienie, ale nie potrafi zrozumieć mechanizmu, który doprowadził do zaistnienia.

 

:)

Michail

Michail

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Chodzi o możliwość znikania ścian. W moim odczuciu pytanie powinno dotyczyć mozliwosci: zatem "Czy". "Jak" zakłada, że tak się dzieje. Otóż nie zawsze to prawda. Bo ściany znikają zależnie od sytuacji - tak, jak sama napisałaś: "czasami". 

Ale, jak przyznałem, Twój tok myślenia przy pisaniu może podążać w inną stronę. ;))

 

Pozdrowienia.    

Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, ściany znikają, ale nie znika korytarz, ruch nie ustaje, dalej jest droga do przebycia, trzeba wrócić do szarości, tamta ściana staje się czymś spotkanym po drodze.

Jednak jeśli już się zdarzy (a to znaczy, że jest pewność czyli wykluczone jest użycie słowa "czy?"), to powoduje pewną konsternację typu "jak to możliwe?" 

 

Mam wrażenie, że piszemy o tym samym, ale ty chyba płyniesz w innym kierunku odbioru. Inaczej sobie ustawiłeś nawigację. Tu nie ma trzeciego dna :)

 

Miłego wieczoru życzę.

 

Edytowane przez Natuskaa (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      niewiersz

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Roma to ja jeszcze powiem, że ta moja "cisza" to takie moje idee fixe.  Prześladuje mnie.  Dziękuję Roma. Dobranoc.
    • Stracony
      Pierwsza miłość

      Przez Stracony · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zawsze wesprzesz dobrym słowem Waldku :) Miłego weekendu.
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Rudyard Kipling - Buty (Boots)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Pieszo—tup—tup—tup—tupiemy przez Afrykę Krok—krok—krok—krok—tupiemy przez Afrykę (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Siedem—sześć—jedenaście—pięć—dwadzieścia dziewięć—dzisiaj mil— Cztery—jedenaście—siedemnaście—trzydzieści dwie mile wczoraj (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Nie—nie—nie—nie—patrz co przed sobą masz. (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Lu—dzie— lu—dzie— wariują gdy wciąż widzą je, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   Licz—licz—licz—licz— naboje w ładownicach. Gdy—spuś—cisz—wzrok—zaraz dopadną cię! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Pró—buj—pró—buj—myśleć o czymś innym—  O—mój—Bo—że—nie daj mi oszaleć! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Mo—że—my—prze—trwać głód, pragnienie, wyczerpanie, Ale—nie—nie—nie—nie to ciągłe patrzenie na—  Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W dzień—nie—jest—tak—źle bo koledzy są, Lecz—noc—to—sznu—rów—ki czterdziestu tysięcy milionów Bu—tów—bu—tów—do góry raz, o ziemię dwa Nie ma zwolnienia na wojnie!   Sze—dłem—sześć—ty—godni w piekle i mówię Nie—o—gień—dia—bły, ciemność czy coś, Lecz bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W 1900 British Army przemaszerowała od Cape Town do Pretorii (1500 km) - tak ten marsz zapamiętał Kipling.  Fraza - nie ma zwolnienia na wojnie - pochodzi z Księgi Koheleta 8,8: Nad duchem człowiek nie ma władzy, aby go powstrzymać, a nad dniem śmierci nie ma mocy. Tak samo nie ma zwolnienia na wojnie i nie uratuje nieprawość tego, kto ją popełnia.  I Rudyard: We're foot—slog—slog—slog—sloggin' over Africa  Foot—foot—foot—foot—sloggin' over Africa (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Seven—six—eleven—five—nine—an'—twenty mile to—day— Four—eleven—seventeen—thirty—two the day before   (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Don't—don't—don't—don't—look at what's in front of you. (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again); Men—men—men—men—men go mad with watchin' 'em,  An' there's no discharge in the war!     Count—count—count—count—the bullets in the bandoliers.  If—your—eyes—drop—they will get atop o' you!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again)  There's no discharge in the war!     Try—try—try—try—to think o' something different—  Oh—my—God—keep—me from goin' lunatic!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again!)  There's no discharge in the war!     We—can—stick—out—'unger, thirst, an' weariness, But—not—not—not—not the chronic sight of 'em—  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again,  An' there's no discharge in the war!     Tain`t—so—bad—by—day because o' company, But night—brings—long—strings—o' forty thousand million  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again  There's no discharge in the war!     I—'ave—marched—six—weeks in 'Ell an' certify It—is—not—fire—devils, dark, or anything, But boots—boots—boots—boots—movin'up an' down again,  An' there's no discharge in the war!  
    • Roma
      niewiersz

      Przez Roma · Opublikowano

      @Migrena mi właśnie też odpowiada, ale ja już tak mam, że zaczynam kombinować. A, że akurat na taką wersję? Myślę, że byłaby bardziej czytelna, ale niech tam... Zostanie tak jak jest :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No to tu mamy odmienne zdania, ja tam swoją poezję uważam za dość szorstką, a Twoje "i niech cisza domknie wiersz" mogłoby, przynajmniej ten wiersz, złagodzić. Choć nie będę ukrywać, że podoba mi się to, że widzisz w niej subtelność Tu odpiszę tylko tak. Do mnie Twoje wiersze trafiają, podoba mi się i Twój styl i tematy o jakich piszesz, bardzo. Jeszcze raz, dziękuję :)     Aaaa i zanim zapomnę. Ja nie raz potrafiłam doprowadzić do tego, że z wiersza nie zostało nic, bo co chwilę coś, albo to, albo tamto nie pasowało, więc wiem o czym mówisz.
    • Bożena De-Tre
      Cisza

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Alicjo a Twój komentarz przecudny-:)…zapachniało „mgiełką”” prawdą w kolorze soczystej zieleni mnie realistkę…” oczarowało…nie wiem…ale wiem że lubię Twoje komentarze przemyślane też…Pozdrowienia

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...