Przodkowie, drogi i domy

[julia2537]

Idziesz ulicą,

„dobrze, że moi przodkowie stworzyli drogi”.

Czujesz kamienne podłoże, nietwardo stąpasz po ziemi,

gdybyś mógł, uniósłbyś się choć pół metra.

Nigdy nie czułeś się gorzej jak dziś.

 

Ból dziecka.

Zastanawiasz się co by było, gdyby ktoś uratował cię tamtego dnia.

Pomocy. A. To oni cię zniszczyli.

Ludzie w uroczych okularach.

Miękkie, ciemne włosy, które przypominają korony drzew.

Fałszywa utopia, pamiętasz jej piękne piersi?

Boisz się dzisiaj spacerować tą ulicą.

Dobrze, że twoi przodkowie stworzyli drogi.

 

Boli cię skóra od otaczającego wszystkich smutku.

Nerwowo spiłowane paznokcie,

kawałki szkła na wykładzinie, kropla krwi.

Pachniało tam, jak w domu.

 

Domy łamią serca, porzucają w ciemnych uliczkach.

Zapalając papierosa, podpalają ci dłoń.

[corival]

Bardzo obrazowy wiersz... Patrząc na to co opisujesz... chyba wolę bezdroża :) Pozdrawiam :)

[julia2537]

@corival :)

 

[julia2537]

@Julia Álvarez proszę?

@Julia Álvarez nie rozumiem

[julia2537]

@Julia Álvarez aaa, rozumiem, to chyba pomyłka! :D  

@Michał Krajewski bolesne wspomnienia, dobrze skupić się na drogach 

[[email protected]]

@julia2537 Diakrytyka nie lubi chyba dróg... spyla do przodu,

                       weź je Julio na nauki, niewłaściwe... pogub.

Pozdrawiam Julio, ludzie, domy, tak... ale czy drogi?

[julia2537]

@[email protected] co nie tak z drogami?

 

[[email protected]]

@julia2537 Wszystkie prowadzą do Rzymu, ja bym wolał dalej i szerzej.