Nie zabijać mew

[Dawid Rzeszutek]

Nie zabijać mew

Granice serca najczerwieńszego
Tu gdzie dom mój pod strzechą  
Przecięła szrama dzieła obcego
A Boga skreślono laicką krechą

Coś patriotyzm nam oderwało 
A kościół Boga na ołtarzu skalał
Mało Polski w sercu przetrwało 
Wróg od czystości nas wyzwalał

Patrząc dziś gdy już oparcia brak 
Gdy nikt już prorokom nie zaufa
Wśród niewinnych ofiar i pokrak 
Widać jak przecieka Polska rufa

I sakwa marna nas w nas samych 
Groszem, który dziś jest wzystkim
Jak stare niebo bez chmur siwych
Jest w nas wspomnieniem Polskim

Atom wiary co w ukryciu wytrwał
Przed snem rozbudza tę nadzieję 
Że choć los koszmarem się zdawał
To we flagę w sercu wiatr zawieje

Kiedy oczy spostrzegą mewę białą 
Bez tchu, dzielną i z gałązką oliwną 
Pokryją się manną z łez niebywałą 
Bo Polskę spojono z siłą pradawną