Garmino i woń przeszłości

[MIROSŁAW C.]

 

z sufitu
zwisają suche pęki roślin
jak naturalna metafora
dla ust
skrępowanych żałobną pustką

 

wystukuję w podłodze
prośbę   

 

niczym ogień
ogarniam ją na krótko
swoją płomienną modlitwą
gorączkowo czepiając się życia
z palcami w piwie
sycę wzrok
widokiem pięknego drewna

 

głęboka czerń nocy
pokonując suchość w gardle
przechodzi w szarzyznę
przedświtu

 

ogrywam śmierć
ze złożonymi skrzydłami
i na nowo

 

wymyślam siebie

[jan_komułzykant]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Chyba wiem jak to może wyglądać, dlatego podoba mi się Twój wiersz,

 

poza tym to ładny obraz, taki trochę jak z filmu Bergmana,

 

o ile pamiętam też ktoś tam próbował ją ograć.

 

Niestety nie pamiętam tytułu.

 

Pozdrawiam.

[MIROSŁAW C.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To dobre porównanie... :) 

 

"Każda śmierć otwiera drogę do nowego życia" .

Pozdrawiam. 

[emwoo]

@MIROSŁAW C.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[MIROSŁAW C.]

@emwoo Dziękuję za głos.

[_M_arianna_]

@MIROSŁAW C.

 

Z sufitu zwisają suche pęki roślin

- a psik!

Pozdrawiam. 

 

 

[MIROSŁAW C.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na zdrowie. 

 

Dziękuję za komentarz.