Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

zamiast poezji piszę listy zakupowe

i stają się obce

słowa więcej niż pięciosylabowe

nie mówmy o tym 

przemilczmy to może

jak milczy dwoje 

przy zastawionym stole

jak milczy para 

po gotującej się wodzie 

kranowej

 

ostygło już 

pij swoje 

Edytowane przez UlikNatasza (wyświetl historię edycji)
Gość Radosław
Opublikowano

Wiersz, dotykający życia w codzienności i relacji. 

Ciekawe nawiązanie do do "pary". 

 

Osobiście nie niezbyt leży mi trzeci wers. > "pięciosylabowe". 

Zastanawiam się również nad sensem słowa "kranowej". Wydaje mi się, że lepiej byłoby z niego zrezygnować, również z uwagi na to, że jest tuż przy puencie. Co Ty o tym sądzisz ? 

 

Natomiast bardzo na plus kontrasty np.  z jednej strony zastawiony stół, z drugiej milczenie. 

 

Pozdrawiam 

 

 

  

Opublikowano

@Grażynka Wybacz, nie znam się jeszcze na obowiązującej tu etykiecie. Miałam napisać „spostrzeżenia użytkowników”, ale się zawahałam. Chociaż teraz wydaje mi się, że to całkiem w punkt określenie, bo używamy tu sobie poezji.

Lubię komentarze „nie po myśli”, bo one właśnie do myśli skłaniają :) Dziękuję!

@Antoine W Każdy dar może stać się brzemieniem. Dziękuję za Twoją myśl. Serdeczności rownież dla Ciebie.

Opublikowano

@Radosław Wielka wdzięczność za Twoje słowa! Cenne uwagi. Kranówka do dopracowania - przetrawię ją ;) 

Za to wielosylobowość jest o tyle ważna, że wiersz nie jest tylko o relacji, ale o postępującym otępieniu autorskich ambicji. Wers wybijający, drażniący, bo jego ładunek uwiera. 
Dziękuję!
 

Opublikowano

A mnie się tu najbardziej podoba, że peel nie wytyka innym opisanego problemu, ale mówi "piszę" - przyznaje się do udziału w tym. To cenna umiejętność - uderzyć się w piersi i przyznać, że samemu też się czasem ulega.

Fajny wiersz!

Pozdrawiam!

Gość Radosław
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pytanie o 'kranówkę" jest dla mnie zasadne. Czy wpisuje się w temat? Czy jest ubarwieniem? 

 

To ja przemyślę "wielosylabowość" ;). 

 

Pozdrawiam 

Gość Franek K
Opublikowano (edytowane)

Fajny tekst.

W drugim wersie zamieniłbym kolejność i napisałbym "stają się obce", bo tak masz akcent na ostatniej sylabie i dziwnie się to czyta.

A w ogóle, to witamy na forum :)

 

Pozdrawiam. F.K.

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Ważne dostrzec bo dotknąć nie sposób...zbyt płocha jest i tajemnicza ta nasza CISZA W NAS......ona jest bazą i tylko wrażliwy człowiek tak pięknie i lekko opisze JĄ........Tobie to wyszło i gratuluję.Ja muszę biec ...zabiorę obraz ciszy z sobą...pozdrowienia.
    • jak zwykle obrazy - ciekawe ale   miłość dźwięków potrzebuje słów i wyznań i czułosći seks namiętność fizys czuje bo ulega swej "wolności"   pozdrawiam
    • jak chcę widzieć oczy piwne no to spojrzę do lusterka ja uwielbiam błękit w oczach zieleń kocią czerń niewielką   sił nikomu nie brakuje w czasie figli z jakąś kotką satysfakcję mas niemałą "już dość proszęęę' słyszy słodko :)))
    • Wieczór. Jezioro zapina horyzont ostatnim promieniem światła. Słońce – spóźniony kochanek – tonie w jedwabnej, szepczącej trzcinie. Cisza. Nie pusta. To język pragnienia natury. W niej każde ich tchnienie. Woda milczy Ale to milczenie drży – jak skóra świata przed pieszczotą dłoni. Oni. Bez imion. Miłość nie potrzebuje dźwięku. Spleceni, jakby czas tkany był z ich oddechów, jakby każdy gest, każda ścieżka - prowadziła do tej chwili, czekał zapisany w niebie. A jednak – w ich spojrzeniach cień. Dotyk losu. Świat szepcze kruchą pieśń przemijania. Ich pocałunki – ciepło ciał i drżenie warg, symfonia żywiołów: ogień i wilgoć, wieczny alfabet istnienia. Nie całują się. Oni się stwarzają. Jezioro patrzy: nieme. Wierne. Rozświetlone – bez końca Brzeg milczy, lecz to milczenie kłania się Przedwieczności – ciszą bezmierną.    
    • @Berenika97 dziękuję, to dla mnie ważne, że tak uważasz :) piękne masz imię - już od jakiegoś czasu chciałam to napisać,.ale mi wypadało z głowy :) @Robert Witold Gorzkowski zrobiłeś mi dzień tym komentarzem, dziękuję :) muszę iść dzisiaj na spacer, może jaki wpatrzony w obłoki się potknie i wpadnie wprost w moje ramiona. To brzmi jak dobry patent na podryw :) @Łukasz Jasiński oj Łukaszu, zawsze się trochę boję tego Twojego "oj" :) @Gosława oj ja też - albo wulgarna, albo za smutna, albo nie taka. Posłuchać możemy i tyle, a potem pójść po swoje, bo nam się należy :) Dziękuję Ci bardzo za komentarz (to, że je lubię i, że są dla mnie ważne, to wiesz) i życzę dobrego czasu :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...