Pan Czarny

[23.]

Jestem Pan Czarny, już objęto mnie cenzurą
przez ostre pióro, gdy sunę szarą stalówką
po bladej kartce, białej jak nagie udo
od czerni po bordo, aż skomli drańskie płótno.

 

Jestem ironią, której pożądasz w smutku
świata półgłówków, kiedy dogasa na wstępie
a niebo wali się, zanim spadnie na ziemię
od losu wyrzutków, którym kwitnie cierpienie.

 

Jam ci ziarno rzucone, co miało zgnić
na polu złotych kłosów, pośrodku żniw
Ja wzrokiem w niebiosa, gdy ani krzty
siły na takie piekło, gdzie przyszło żyć.
 

Edytowane 2 Marca 2021 przez 23. (wyświetl historię edycji)

[Antoine W]

@23. a my wszyscy? wzrok w ziemię wbity mający? boimy się podnieś wzrok do góry i co najwyżej na Ciebie Panie Cz. patrzymy i ani wiemy że... w piekle żyjem.

[Gość Franek K]

Fajnie wyszło z tymi rymami wewnętrznymi, ale całość jakaś taka poszarpana. Ciut bym to dopracował, bo koncept jest moim zdaniem udany. I czy na tym polu miały być "kosy" czy jednak "kłosy"?

 

Pozdrawiam. F.K.

[23.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kłosy kłosy, dziękuję za zwrócenie uwagi. Taka literówka chyba ze zmęczenia ;) 

Dziękuję @Antoine W, @VaruVaeri, @Grażynka. Miłego dnia!

[23.]

Dziękuję @huzarc. Słonecznego dnia!