Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Franek K
Opublikowano (edytowane)

 

Wiatr porę roku przygnał nijaką,

Odsłonił błotne pobojowisko.

Ziemia niczyja zionie nagością,

Zimowej armii lśnią niedobitki.

 

Deszcz zdecydować jeszcze nie umie,

Czy smagać chłodem czy żywić ciepłem.

Jak płaty skóry łuszczą się śniegi,

Gniewnie wzbierają wartkie strumienie.

 

Błąka się zima jak błędny rycerz,

Ząb czasu kruszy lodową zbroję.

Do szpiku zimnym szczęka orężem,

Chce odejść z dumą - polec z honorem.

 

Snuje się smętnie w polu pobitym,

Jeszcze próbuje skoczyć do gardeł,

Dźgnąć ostrym mrozem w tchnieniu ostatnim,

Zanim odejdzie w ludzką niepamięć.

 

 

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Gość Franek K
Opublikowano

@jan_komułzykant

 

Tylko żebyśmy się nie zdziwili. Ona tak łatwo pola nie oddaje.

 

Dzięki Janko i odpozdrawiam.

@M.A.R.G.O.T

 

Dzięki Margot, choć w sumie miało być nieładnie, ponuro i groźnie, jak to w pozimiu.

 

Pozdrawiam prawie wiosennie :)

@Marek.zak1

 

Dzięki panie Marku. Taka aura teraz u mnie. Jeszcze nie przedwiośnie, a już nie zima. Stąd tytuł i opis tego, co się akurat dzieje w przyrodzie.

 

Pozdrawiam ciepło :)

@Gosława

 

Dzięki Renato.

Rozrzutnaś ;) Łapię i odsyłam uśmiech :)

Opublikowano

@Franek K Podoba mi się. Dla mnie to wiersz o nieszczęściach które nas spotykają i o przemijaniu. Zima kojarzy się ze śmiercią, głodem, stratą, złym czasem. Wiersz pokazuje, że to wszystko też przeminie. Że mimo że będzie nas kąsać jeszcze długo po samym wydarzeniu, to w końcu czas zasklepi rany i zło odejdzie w niepamięć.

Gość Franek K
Opublikowano

@Johny

 

Dzięki Johny.

Przy pisaniu myślałem głównie o oddaniu tego, co się teraz dzieje za oknem. Taka kąśliwa aura. Jeszcze nie przedwiośnie w sumie, ale już nie zima. Twoja interpretacja jest równie ciekawa i faktycznie tak też to można odczytać. Zima jako symbol złego, które mimo, że już niby odeszło, to jednak ciągle nas nęka.

 

Pozdrawiam ciepło :)

  • 2 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena kilka wierszy- a łączy je Twoje ja. niezgoda na rutynę
    • @Berenika97 sama słodycz
    • Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA         Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.         Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,         wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.         Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,         na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.         Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –         tonie w moich płucach jak topielec w betonie.         Duszę się możliwościami –  są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na                         źrenicach. II. CYFROWA CISZA         Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,         kody patrzą w nicość,         nicość zwraca paragony.         Mam w głowie ptaki z białka i smutku –         lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów.         Z betonu wyrósł kwiat,         ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,          które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.         Nie ma już zielonej  trawy, na której siadali poeci –         tylko język asfaltu, który mówi:         „Zamknij oczy. Zostań klientem.”         I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY         Co noc płoną sny –         ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.         Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.         Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.         Raz słyszałem duszę –         wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.         Szkło pęka, ale nic się nie kończy –         bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA”         Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.         Ruch to błędnik świata, który się zaciął         i puszcza w kółko to samo intro.         Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u         w boskim laptopie,         a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.         Życie?         Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,         jego modlitwa w formie captcha.         A moje „ja” –         pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową         i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.         Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.         Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".    
    • @Alicja_Wysocka Alicjo, to fajny obrazek z dzieciństwa. Przypomniałaś mi moje "historyjki" z lat minionych. Pisz je, zbieraj, stworzą niezły pamiętnik. Te przygody wtedy żyją. Inspirujesz!   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...