Plakat

[Leszczym]

 

 

           Plakat płakał plakatówką. Po prostu. W twoje spojrzenie nań zaglądała tęsknota – tak to chyba najwłaściwsze, choć niejedyne słowo.

        Rysownik plakatu umiał malować. Piękne plamy, fenomenalne kontury i przekaz. Fantastycznie dobrane kolory kontrastem mówiły tak wiele. Zdecydowanie więcej niż potrzeba. Plakat beztrosko troszczył się o odbiorcę.

          Namalowane oczy wyrażały delikatną i w gruncie rzeczy uległą hardość. Udzielały się. Spojrzenie postaci uwiodło mnie.

          Oddany uśmiech zdradzał niepewność. Czule. Czuło się ją.

          Czupryna postaci brzmiała dbałością i poukładaniem. Pieczołowicie grzebieniem włos do włosa. Leżał mi taki zarys fryzury.

         Kreska wyrazistej twarzy umodelowana była w spięte zamyślenie. Dawało po oczach. Postać mi się przyglądała. Zakochałem się i raczej bez wzajemności.

       Reszta narysowanego ciała potraktowana poważnie, choć pobieżnie. Znaczyła. Dajcie mi kiedy taką moc abym kiedyś choćby jeden wiersz tak palnął.

     Współwizytator przechodząc obok napomknął – cóż Pan tutaj stoi niczym wmurowany? To nie jest muzeum jednego plakatu. Odpowiedziałem – ten plakat zrobił ze mnie zamieszanie, bowiem zatrzymał. Przepraszam.

           Stałem zapatrzony. Nikogo nie słuchałem i prawie nic nie słyszałem. Byłem gdzieś dalej, dużo dalej.

          Ja to wszystko w plakacie widziałem. Podbiegł do mojej wyobraźni. Grało jak grać powinno. Wewnętrznie mnie skłócił. Tylko rzewnym półslangiem mój stan jestem w stanie określić.

         Proszę pana – już zamykamy. Późno już jest. Z plakatem musiałem się pożegnać. Roztrzęsiony i rozdygotany wróciłem nazajutrz. Kilka razy tak wracałem.

Edytowane 22 Lutego 2021 przez Leszczym (wyświetl historię edycji)