Pod 13

[Lidia Maria Concertina]

Uderza we mnie jak w klawisz starego fortepianu...
Łomot myśli, które nie dają się upchnąć w ubrania w starym rozmiarze

Cały pokój w różowym pudrze i lukrowanych pegazach, które nie obiecują, że przewietrzą to ciasne pomieszczenie zwane umysłem

 

Nic się nie dzieje, dryfuję, jak stara tratwa na martwym morzu
Rozepchane akordeony, radosne harmonogramy biur, w których nikt nie pracuje, melodie szpitali, w których ludzie chorują na sens życia...

Ja też się w sobie zapadłam.
Linoleum ulic, nocne poduszkowce kursujące przez przyziemne arkadie. 

Czy dożyję kolejnego zwątpienia? Czy doczekam wnuków swojej życiowej pustki?

Tak, jestem pełna. Jest mi bardziej syto, niż tym, którzy mają dębowy stół i czerwoną lampę w kuchni. Siekam serca, wątroby i udźce, a Stwórca przysiadł na małym zydlu i ma na mnie apetyt
Wymiotujemy po nim. Wzajemnie. 

Teraz podwieczorek.

Nie jadam. 

Kamienie szumią w kaloryferach...

Raczej zimno. 

Na półce skalnej - modlitewnik.

Wyłączyli ogrzewanie. 

Gdzie szukać Boga... ?

Grzmi.
Idzie burza.

Pech chciał, że mieszkam w stogu siana...