chciałabym

[kinsv]

Chciałoby się zostawić ten umysł niedobry i ciało,

Którego zawsze za dużo, a jednak ciągle za mało,

Chciałoby się odlecieć, odejść, tragicznie zginąć,

Może być jeszcze czymś więcej, czymś mniej i po prostu przeminąć,

 

Na nowo się narodzić i żyć z otwartymi oczami

I jednocześnie nie istnieć, chyba, że między słowami,

Zostać w najprostszym rymie, wśród kiczowatych zwrotek,

Ale móc przestać się martwić, o to, co będzie potem,

 

I znaleźć święty spokój, zasłużyć na własną ciszę,

Bo nawet gdy jestem sama nie mogę przestać słyszeć,

Nie mogę przestać widzieć, nie ma ucieczki z tej głowy,

Chciałabym pękać jak inni- tylko na dwie połowy.

[Wiktoria.Ponichtera]

To trudny temat -  bo nie weźmiemy urlopu od swojego sposobu przeżywania trudnej rzeczywistości. Pozdrawiam.

[Gość]

Ładnie, całkiem zgrabnie i przede wszystkim poruszając bliski wielu osobom temat. Dodałabym: chciałoby się móc widzieć, kto z żalu za nami szaleje, a komu nasze zniknięcie wróciło nagle nadzieję. I tak dalej, o ile obojętność i upragniony spokój nie są bardziej kuszące.