Złota rybka

[annzau]

Pod taflą wody, wije się z bólu.

Nie mogę wydusić już słowa...

Światło dnia niknie wraz ze mną.

Niczym piórko z grawitacją się

miotam.

 

Z wolna kontur śmie gubić ostrość.

Przed oczyma ścigają się twarze.

Widzę bliskich, widzę Ciebie…

Zmierzam w otchłań, a I tak na

koniec się mażę.

 

Nie mogę krzyknąć, nie mogę łzy

uronić, nie mam prawa nawet się

pożegnać. Bliski koniec, jakiż on

podły. Urodzona w bogactwie, a

kończę – jak przybłęda.

 

Nie, nie, nie, nie, proszę, nie…

Nie chcę… Ja nie chcę. Pomóż.

Jestem młoda.Jestem dzieckiem.

Pragn..ę żyć. Spoglądam, nic nie

widzę. Zamykam. Odchodzę…

Poddaje.

 

Rozrywa mnie. Coś. Schodzi ze

mnie krew. Tracę swój kształt…

Coś mnie je. Żywi się tak jak ja

żywiłam się – nadzieją, że ktoś

mnie wyłowi.

 

Schodzę klatkę niżej w agonii.

Edytowane 16 Lutego 2021 przez annzau (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@annzau Zabrzmiało jak zły sen, ale po śnie zawsze jest przebudzenie.
 

Miłego wieczora Anno.

[Gość Franek K]

"A i tak na koniec się marze". Się mażę? Się maże? Się marzy?