Gdy poetycko mam dość

[Dawid Rzeszutek]

Gdy poetycko mam dość

Nocą słyszę lutnię starą i cygańską 
I szmery w lesie niesie honor drzew
Tu gdy miłość niszczymy bezpańską 
Gdy z gałązką oliwną brak jest mew

 

Prawda poetycka czeka w kieliszku 

Gdy żony nie proszą o przebaczenie
Za kurtyną nocy i z siłą w bazyliszku 
Złej przyszłości toczą namaszczenie

Katedra grzechów rozumie to dzieło 
A obłęd wiedźm będzie naszą historią
Ale znów się moje królestwo wypięło  
Bo absurd i jej usta są win trajektorią 

Odnajdę wartość ubraną w oddanie 
I życie sprzedane ideom tu świętym 
A nie płacąc bólem za to zakłamanie 
Znów wierzyć, ze zło to cel niepojęty

Czy choć ziarno tego świata przetrwa 
A legendy znowu noc ognisk wypełnią 
Gdy niewiara opisuje statusy bractwa 
A zdrada trzęsie każdą dziś uczerlnią 

Wydaje się, że nic się już nie odmieni 
Dzisiaj nie skłamię i was tu przeklinam
Nie będę mroku oligarchą, tłem cieni 
Gdy kultową staje się największa wina

Autor: Dawid Rzeszutek