Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Niedorzecznie, czasem

jazzkółka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

jazzkółka

jazzkółka

Opublikowano
Opublikowano

 

przeszłość jak szarańcza

 

wybucham 
w próżnię błękitem

 

w mieliznach zostaje wylinka
głowa nabita 
myślami jak trofeum kanibala

 

z resztą płynę w teraźniejszość

 

czekaj
kiedyś wrócę

 

nie do rzecznie

 

zresztą

przyszłość rozgałęzia się
w deltę 


 

3
w kropki bordo

w kropki bordo

Opublikowano
Opublikowano

@opal bawiąc się słowami...tracisz sens..."niedorzecznie, czasem" fajny tytuł...nie wiem dlaczego po przecinku... ale drugi tytuł jest lepszy..."przeszłość jak szarańcza"

nie do rzecznie....to a propos tytułu....zabawa....rzeka, delta...ta sprawa dla mnie nic z tego nie wynika:)

 

 

1
jazzkółka

jazzkółka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@w kropki bordo

? Napisałam najkrócej, co miałam na tzw. myśli. Co do tytułu, to chodzi mi jednak o CZAS (w ujęciu kwantowym, stąd ten operator Hamiltona), zatem sama  "przeszłość jak szarańcza" odpada. Przecinek w tytule zamierzony.  
Nie zbywam Cię (a chyba tak potraktowałaś moją odpowiedź), tylko nie za bardzo mam czas odkomentowywać. 
Dzięki jeszcze raz za cenne uwagi i zajrzenie, "se" (?), do mnie.
Pozdrawiam. :)

Gość Radosław

Gość Radosław

Opublikowano
Opublikowano

Duży ciężar w peelu, tak to czytam. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ciekawe porównanie - to tak, jakbyśmy zostawiali w trudnościach to co powierzchowne i wychodziła prawda o nas. 

 

to działa na emocje, również bawi. 

 

Zastanawiam się nad zakończeniem a dokładnie nad "rozgałęzia się". A może "rozlewa się" ? 

 

Tekst na posiedzenie przy dużej kawie.  Zaintrygował mnie. 

Pozdrawiam  

jazzkółka

jazzkółka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Radosław @Dziękuję Ci za przysiądnięcie się z kawą do tego tekstu i za dogłębną analizę.

Co do końcówki, to "rozlewanie" kojarzy Misię z jakimś fatalizmem i inercją, a rozgałęzianie - jednak z pewnym wyborem, ale może się mylę. Jeszcze pomyślę nad Twoją sugestią. 

Pozdrawiam serdecznie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tetu
      Na dwa

      Przez tetu · Opublikowano

      rozpisać ciszę by wybrzmiała na dwa głosy potrzeba pary w płucach zaledwie kropla i to znajome rzężenie   drzemiesz   dzień i tak wisi na włosku —  po włosku tylko kawa   ty stawiasz   a ściany rosną —  bezszelestnie i stajesz się wiatrem w kominie głosem na dwa świerszcze   jesteś między ustami a brzegiem ciszy   słyszysz    
    • Poezja to życie
      Pionki

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Pionki w grze  Ciało wrze    A miasto  Usycha w mroku    Odchodząc  Od swoich ideałów    Twierdzy niezdobytej  Przez obce głosy    Gdzie rozum myśli  Mechanicznie a nie fizycznie 
    • bazyl_prost
      Wodopój

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      @tie-break fajnie, wodopój na kryształowej  pustyni
    • Sekrett
      Witamy wśród martwych

      Przez Sekrett · Opublikowano

      Każdy płaci, czym chce, gotówką lub cierpieniem za to, co zwykł ktoś zwać  swoich win odkupieniem. Zwój Mamony I   Do wirującej w próżni czarności chwiejnym krokiem wszedł przysadzisty różowy słoń, Balgo.“Oj, cóż to było za niezdarne stworzenie!” – każdy by o nim tak powiedział. I słusznie, bo słoń ten, ledwo co drzwi do nicości przekroczył, a już zdążył zahaczyć trąbą o niebyt i potknąć się o nieistniejący próg. I potknąwszy się już o próg, spadł z niewidzialnych schodów na samo dno, które, ku niezadowoleniu Balgo, było także górą. – Nie cierpię tej roboty! – zatrąbił żałośnie, wymachując trzymanym w kopycie papirusem. Przysunął papirus bliżej oczu.  – Wilhelm Greateman, spadkobierca GoodLove’a, dowódca w bitwie nad Odettą – przeczytał. – Szukam Wilhelma Greatemana! Balgo podreptał nieco w prawo, i prosto, rozejrzał się po otaczających go korowodach zapadłych we śnie gwiazd.  – Szukam Wilhelma Greatemana! – powtórzył. –  Herbu Ostrokrzew, z domu Lwów Nadmorskich.  Cisza. – Niech to! – przeklął pod trąbą Balgo. – Nie udawajcie, że nie widzicie słonia w pokoju. Powtarzam jeszcze raz: szukam Wilhelma Greatemana, duszy czystej jak intencje szczeniaczka, duszy odważnej niczym szczekający szczeniak, duszy niepoległej w sposób inny niż śmierć.  A w tle rozchodziły się jedynie jęki leżących w stercie, jedno na drugim, dogorywających ego.  Balgo rozejrzał się to w jedną nieskończoność, później w drugą nieskończoność, i jeszcze raz w tę pierwszą. Podrapał się trąbą po głowie.  – A niech to! No trudno, ty też się nadasz. – Balgo wyciągnął z próżni kawałek koloru czarnego i odłożył do wiklinowego koszyka. Koszyk miał na plecach, przywiązany fioletowymi wstęgami do brzucha. Pod opinającą tors wstęgą nosił jeszcze nerkę, do której włożył zgnieciony papirus.   Nieszczęsny Balgo musiał wspinać się z powrotem po nieistniejących schodach, zatrzymując się co dwa piętra, by złapać oddech.  – Ty to masz pecha – powiedział do czarnego obłoku wyrwanego z przestrzeni. – Mogłem wybrać nieskończenie wiele różnych od ciebie, a trafiłeś się właśnie ty. To ci nieszczęście!   – Nieszczęścia chodzą parami – westchnęła otchłań.  Balgo otworzył drzwi do kosmosu, przeszedł przez nie trwożliwie nim zatrzasnął je za sobą.  Praca w zaświatach nie jest pracą łatwą ani przyjemną, w szczególności dla słonia, który odpracowuje grzech lenistwa.
    • tie-break
      Wodopój

      Przez tie-break · Opublikowano

      @huzarcDziękuję :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...