Historia edycji

@Alicja_Wysocka Kiedy byłem małym chłopcem /mniej więcej na wiekowym poziomie spódniczki -- parasolki/ zaczytywałem się powieścią Winogradowa "potępienie Paganiniego". I do dzisiaj mnie do tego "diabła" skrzypiec trzyma sentyment. Wybitny gość. Dzięki Al.

@Roma No wiesz, czasem rozepnie się bucik, albo rozwiąże wstążka... Bywaj :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ala, Ty oprócz tego, że naprawdę przepięknie piszesz, to jeszcze potrafisz nakierować, pomóc, znaleźć coś więcej, wytłumaczyć. Choćby tak jak mi teraz, choćby przez to, że dzięki Twoim radom moje wiersze rymowane brzmią o wiele lepiej, a na pozostałe mogę spojrzeć inaczej.  Dziękuję, dziękuję, że tu jesteś :) Żeby tylko "starasz" - rozpieszczasz jak typowa ciocia :)

@Andrzej P. Zajączkowski  dziękuję. Mam pytanie do Ciebie, sam też piszesz wiersze? Chętnie bym poczytała :)

Zwracam Ci pięć złotych myśli, ciągle te same, zupełnie takie  jak wczoraj i nic nie zużyte.    W blasku słońca i świetle księżyca powtarzam to samo co na kartach zostało zapisane i zachowane  w pamięci.   Złote myśli na których  nie ma śladu czasu ciągle świecące  zapisane złotymi słowami.   Dawne dni nie pokryte kurzem wspominane przy dźwięku muzyki  płynącej ze starych skrzypiec.    Wydobywający się głos potrząsając struną, potem kolejną, muzyka płynie której chce słuchać.   Zatańczymy razem po kole cięgle Ci sami i jak kiedyś młodzi  nie dotknięci przez czas.   Na opuszczonej sali tylko skrzypce zostały, odszedł muzyk  odeszłaś Ty i zostałem sam.   Zamilkła muzyka nie płyną  złote słowa, nikt nic nie mówi otuleni jesteśmy odbitym słonecznym światłem.    Wybarwionych złotych słów które  sam wypowiedziałem nikt nie słucha bo wszyscy już poszli.