przegrane pokolenie (pożegnanie z sobą)

[Joachim Burbank]

kawałkiem szkła

rysuję na piasku

odrealniony świat

 

ludzie spadali z okien

następny będę ją

 

będą mówić że zwariowałem

zawsze to podejrzewali

 

od początku o tym marzyłem

być jednym z tych 

 

serce matki zrozumie

nawet Ikara
 

przegrane pokolenie

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zaniepokoił mnie ten wiersz.., więc piszę szybciutko:

 

Nie tylko śmierć urealnia świat, ale już sama myśl o niej, uświadomienie sobie własnej śmiertelnosci i jego przemijalności, ale nie lęk przed nią, który praliżuje i zamyka w depresji, lecz jej świadomość, która budzi miłość i otwieraa zmysły oraz oczyszcza myślenie z iluzji... Przeszłam przez to,Joachimie. Serdecznie Cię pozdrawiam!

[Leszczym]

@Joachim Burbank Wiele razy miałem myśl, że jestem ze straconego pokolenia. Wielu o tym mówiło, że pokolenie 79 takie jest. Cóż:) Bywa:) Ładny wiersz;)

[Gość Franek K]

Dobry tekst, choć z tym sercem matki to bym jednak uważał.

 

Pozdrawiam świątecznie. F.K.

 

 

[jazzkółka]

@Joachim Burbank Pierwsze trzy wersy - osobna, idealnie zamknięta  mini, msz.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.