Erydan

[Lidia Maria Concertina]

Za oknem... Kopernik. 

Uśmiecham się łagodnie - zarówno do prosiaków z tapety na moich ścianach, jak i do patronów z sykstyńskich fresków

Znowu się nie zakochałam, znowu sobie wybaczam, znów tłumaczę ludzkość alfabetem Morse'a
SOS.
Novemberday.
Cichy płacz ...

... Z totalnego szczęścia.
Właśnie dlatego, że nie istnieje - przeżywam kojącą ekstazę:  jest coś, czego nikt z nas nie znajduje. 
Bo zawsze jakiś zły kąt w graniastym kółku, jakieś zniekształcenie w zygzaku życiowych zakrętów i prostych

 

Ta chwila ludzkiego życia nie jest czymkolwiek innym, jak tylko niewidzialnym powietrzem
Pozostawiamy po sobie makiety i zagospodarowane przestrzenie, lata - które miały być tłustsze i nawet więcej niż siedem... 

(Na zajęciach z kaligrafii raz otrzymałam nawet celującą za wypisanie własnej klepsydry! 

Chciałam dostać... siedem. 

Lekko tłustych i bez laktozy.)

 

Bywa, że nawet żyję. 

Wolność unosi się jak pióra - z porozrywanych poduszek
Ale - w cudzych sypialniach.
Owszem, nie ma "nie przeszkadzać" na klamce, ale nie ma też: "śmiało, proszę wchodzić. "

 

Toporność dębowych półek, na których w rzędach stoją myśli bez porządku, bez sygnatury, bez numeru katalogowego
Nikt nie czyta w tych myślach ...
To w sumie dobrze, bo dzięki temu spora część nas utrzymuje się przy życiu. 

 

Paniczne ruchy, chaos urywanych zdań - mimo, że cały grecki amfiteatr zastyga w wyrozumiałej ciszy
Dziwne, że jestem tu sama
Księżyc dopiero zwiastuje ... nieludzkość
Nie chcemy się nawzajem oglądać.
Nie wypowiadam wojny.
Po prostu milczę.

Dedal podaje mi pióro.
Nie umiem tego opisać, niepotrzebne mi pióra
Oplatam szyję strusia i oboje, głowami hydr szukamy ziemi
Planety, wokół której krąży słońce
Polarna noc.
Błędny adres.
'Zaraz wracam.'
 

 

 

 

Edytowane 12 Grudnia 2020 przez Lidia Maria Concertina (wyświetl historię edycji)