Dialog z Miłoszem

[Gość]

Mistrzu!

Dlaczego pouczasz?

Gdy ja w uczuć jestem kipieli,
Ty śmierć nazwałeś pianą,
Afrodytę zabiłeś cierpieniem
i kruchość jej przyznałem.

Dlaczego drwisz?

Tobie żal każdej białej ściany
i całej farby marnowanej.
Mi brak niewzajemnego uśmiechu
co mej pustki był wyrazem.

Dlaczego dialog prowadzisz?

Twoja równina pokryta szczątkami
aż po mój uczuć horyzont.
Coś pod butami nadal skrzypi,
a widnokrąg co noc znika.

Dlaczego jesteś mistrzem?

Ty walczyłeś ze światem,
ja tylko z myślami.
Twoje cierpienie zostanie,
a moje czas wymarze.

[Antoni Leszczyc]

Po pierwsze, panie Marcinie, to nie dialog, a monolog. Po drugie: no cóż. to nie był monolog ciekawy. Wydaje mi się, że dwa ku temu są powody: raz, że powtarzanie pytań sprawia, że jest tekst schematyczny, dwa, że część wyrażeń ("uczuć kipiel", "wyraz pustki") się do rzetelnych wierszy zwyczajnie nie zadaje. Sugerowałbym skrócić i nie apostrofować za bardzo.

Pozdrawiam, Antek

[Michał Ziemiak]

Jestem na nie. Niestety, nie wyciągnąłem z tego wiersza (słusznie zauważa A.L., że to raczej monolog...) zbyt wiele. Myśle, iż korzystniejsza byłaby zwykła polemika na pozomie najbardziej znanych wierszy Miłosza. Wtedy ogólne zrozumienie wiersza jak i osobista "wiadomość" do poety jest chyba najlepiej widoczna...
POZDRAWIAM!