Historia edycji

Wystarczy przydymiona lampka, aby zobaczyć mętny obraz twarzy, błysk światła zza pleców, aby w lustrze twarz ciemność przypominała.   Tam gdzie wydaje się być jasno, gdzie słowa mnożą się niczym króliki na co spoglądać nie warto rzucają się iskry nienawiści.   Za plecami obmawiani udajemy, że nie słyszymy lecz słyszymy bardzo głośno opinie warte współczucia.   Opinie których powtarzać się nie godzi, które zbierają się przez piekielny pryzmat, w biel wszechogarniającej ciemności, jak wschód czarnego słońca.. oślepiają mętnością.   Pod soczewkami mętnymi, owych cnotliwych obywateli, społeczników, filantropów i miłujących, mroczna tęczówka.   Niczym wiedźma uprawiająca czary, tryska wokół tęczy tej złota aura, której nie odnajdzie nigdy nikt. Nie wzbogaci się mikrob ni gigant.   Sprytnie uciec, sprytniej kłamać, że poglądy te zna się i rozumie dla świętego spokoju..   .. by potem, będąc u siły nastawać na właściwe rozwiązanie.   Najciemniej jest pod latarnią.  

@Antanamir " drgające wersy" , pełne ciepła, uczucia i wrażliwości. W te wersy zaplątał sie szept głośniejszy niż krzyk, szept pełen wzruszenia. Piekny , uczuciowy wiersz. Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar wzruszył mnie ten wiersz...temat mi bliski...niestety...

@Starzec takiego finału się nie spodziewałam. Fajnie wyszło:)

@MIROSŁAW C. @MIROSŁAW C. repatriacja to temat, który do łatwych nie należy. Tym wierszem  świetnie oddałeś klimat tej problematyki. W uszach dźwięczy na pewno ten przywołany w wersach gwizd pociągu. Niewątpliwie wrażenie też sprawia zestawienie białych płatków śniegu z niebieskim szlakiem i krwawym zachodem słońca. Niby kolorowo, a jednak czuć w tych wersach niepokój, niepewność co zastanie się na końcowej stacji. Ostatnie strofy doskonale podkreślają obawę przed nieznanym. Interesujący wiersz! Pozdrawiam.