Kopertówka

[Lidia Maria Concertina]

Często chodzę do łóżka.

Ze zmęczeniem wypisującym brednie na mojej twarzy.

 

Bywa, że wbiegam do domu spanikowana, mój dwudziestoletni spaniel podnosi zaniepokojony łeb, a ja wysapuję: ''nie, nie - nic się nie stało, po prostu właśnie się dowiedziałam, że ten świat nie jest dla mnie dobrym miejscem!''
Rychło w czas.

 

Nocami ogarnia mnie paniczna tęsknota za Skandynawią. Mimo, że nigdy tam nie byłam.
Lubię absurd, lubię plakaty z rozmazanym kwadratem, które sprzedały się za miliony, bo ''jest w tym jakiś koncept.''

Lubię nie wiedzieć, jaki mam debet w banku i z tęsknotą czekać na bożonarodzeniowe jarmarki w obcych miastach wiedząc, że kocham świat, ale nie mam domu.

To moja definicja słowa: ''ekscytujące.''

Bujany fotel na pustyni, horyzont w różu, żółci i wieczności.
Tlące się fatamorgany kurzu i formatowanych komputerów.
... To tym miał być nasz świat?
Samotnym niedźwiadkiem płynącym na kruchej krze lodu?

 

Wracam z pracy. Wypowiedzenie.

W prostych słowach: 'kocham ...'

Na pewno kogoś i coś.

Na śniadanie twarożek z mleka górskiej kozicy i wino tłoczone z nasion passiflory.

Objawia mi się anioł w aureoli z kryształów górskich ...
Czy już zbankrutowałam?

Nie przytulisz się do mnie: zazwyczaj sypiam owinięta kolczastym drutem nieprzytomności i myśli, które za dnia nie doczekały się kształtu.

 

Mój pokój wróżki z satynowymi zasłonami i kandelabrem przywiezionym prosto z północnych Węgier. 
Ciepło i pachnie wanilią.

Na suficie wieszam plakat mojego autorstwa: precyzyjny trapez, a w nim krótki cytat, który znają nawet sataniści: 'Aniele Boży, stróżu mój ...'

 

Właśnie zadzwonili z banku, że przekroczyłam debet.
Zapraszam się do walca.
... Po prostokącie.