Ktoś ma swój azyl

[P.F.]

Siedzisz czasami nad piękną rzeką?

Dokładnie tam, gdzie masz swoje miejsca?

Czy siedzisz, czy czujesz? Nad czym namyślasz?

Co wtedy widzisz? Co dookoła?

 

Może nie trzeba już obejmować kolan…

i nie musisz badać stopami dna.

 

Niechaj powiedzą mi lotne jaskółki o pięknych twoich tych krajobrazach.

Tam, gdzie wspomnienia są niewinności.

 

Tam, gdzie dla ciebie jest coś miłego,

wiem, że nie zdradzisz byle pierwszemu.

……………………………………………………………………………….

 

Jej tajemnica, jej azyl prosty.

W dąbrowie lata porą ranna mgła.

Ona to kocha, jest znowu płocha.

Tam, gdzie swym marom powie: „wynocha!”

 

Gdzie pełna piersią oddechów ze sto,

porwana znowu skradnie się snom.

 

 

                                                                                              Góralicom Pani Eugenii