Późnojesiennik

[Lidia Maria Concertina]

 

Tak naprawdę człowiek rodzi się ciszą
Zdumiony własnym cudem
Gotowy na wrzask zdobywania i na płacz przegranej

Bo po to tu jesteśmy: bezradne masy tulące się do siebie w skalnych uskokach biedy i upokorzeń. 
I kilku starych królów dzierżących wszystkie asy
I kilku złotych księciów machających szablami zdjętymi z arrasów tej wielkiej zbiorowej niemocy
Mamy także niewidzialne oręże: Boga - w różnym formacie, z różnym natężeniem łaskawości i gniewu

Czy miesięczne niemowle płaczące w mieszkaniu obok jest na to przygotowane? Czy już od przedszkola będzie chciało 'naprawiać świat' i wprowadzać swoje porządki?
Nie ma potrzeby nic naprawiać, bo nic się nie zepsuło. Nie ma nawet bałaganu.
Jesteśmy MY ze swoją melodią, swoimi częściami zamiennymi i swoim porządkiem - i jest nas dużo, dlatego nie tworzymy już nic, oprócz zgranego dyskordu i lamentu odśpiewywanego na głosy

Mam to szczęście, że Bóg dał mi prosty rozumek
Chcę tylko dryfować i przetrwać.
Ale rozumiem ludzi, dla których celem była zamożność i idące za nią wpływy: oni po prostu lubią życie na hamaku z klejnotów zawieszonym tak wysoko, że nie dosięgają ich te jęki 'współbraci,' którzy też chcą tych hamaków, ale czekają, aż spadną im z nieba

Pamiętacie...? Cud? Ciszę momentu narodzenia? 
Dziś wróciłam do domu mocno poturbowana: gdy przechodziłam przez cmentarz, dopadł mnie grad - cała chmura poszarpanych sznurków, pereł, brylantów, szmaragdów i opali... 
Gromadka żałobników wracających z właśnie zakończonego pogrzebu spojrzała na mnie ze smętnym wyrzutem: '' Dlaczego pani nie łapie, nie weźmie sobie pani do domu?''

 

Mam uczulenie od niklu. Nie wiem, czy ktoś złapie.