Kwiat Pustyni

[huzarc]

W łupinie czasu włóczy się nomada szlakiem

Karawany wygnańców z ziemi Kanaanu

Samotne niebo gładzi ciszę niemym znakiem

Brocząc martwym powietrzem w piaskach oceanu

 

Śladem wyrytym butem okutym w zwątpienia

W magmie wytopionego gruzu stawia kroki

Na zgliszczach kruchych tablic boskiego imienia

Uczony barbarzyńca syn swojej epoki

 

W jukach swych myśli dźwiga ospałe intencje

I niewinne kłamstewka na handel wymienny

Za sen w drobiazgach dobry oraz za licencje

Na romans wyuzdany i deszczem brzemienny

 

Słone wichry pustyni smagają po oczach

Zlepiając piaskiem usta i język swawolnie

Pełzając jękiem na wydm rozłożystych zboczach

Gdzie zlicza bilans życia klepsydra mozolnie

 

Twarz błyska ogniem stronic skrzących prawdą księgi

Gdy zmięte jej symbole rzucone w zarzewie

Grzeją dłonie a czarnych słońc puste okręgi

Siadają jak kruki na wypalonym krzewie

 

W zgorzelisku siadają wnet fantasmagorie

Fatamorgany nęcąc fantomami wiary

Logikę zastępują mętne alegorie

Szczując wilczury ludźmi groteskowej miary

 

I niekiedy przychodzi upaść z pragnienia w kurz

Suchą mową heroizm rozmienić na trwogę

Lecz na marginesie snów tuszem bólu i burz

Wykreślić kamieniami dalszą w bezkres drogę

 

Na granicy nieba i ziemi w rozpadlinie

Wieczności faluje jej obraz zórz kolorem

Ponętny głębią lustra zjawia się i ginie

Kobiecym pocałunkiem i pokus splendorem

 

I podąża spojrzenie za barwnym widokiem

Przyśpiesza bieg i wzmaga się imaginacja

Aby nawlec na dotyk pochwycony okiem

Miraż piękna, nim zniknie jej halucynacja

 

Gdy dotarł horyzontu brzegiem w ciemni kresu

Nie było jej kształtu i motylim fraktalem

Palącego się skrzydła krawędzią limesu

Uszła poza dobro i zło wraz z jego żalem

 

I świetlanej gęstwinie kometa pamięci

Światłoczułą lubością zarży wiatr popiołem

Wspomnień nieucieleśnionych pragnień i chęci

Wtulenia się w jej włosy wciąż zmęczonym czołem

 

Lecz tam dokąd tęsknota niosła za złudzeniem

Kwiat zakwitł z jałowości zapachem sowitej

Nadziei pożegnania się z gniewnym cierpieniem

I zagojenia brudnych ran z krwi jadowitej

 

Kwiat wzrasta jak krzyż wody garściami zroszony

Tak uczynkami jak i grzechów zaniedbaniem

Jej łez perłowym zdrojem uśmiechu pojony

I jego wiecznym znojem walk z rozczarowaniem

Edytowane 16 Listopada 2020 przez huzarc (wyświetl historię edycji)

[joanna53]

świetny wiersz,

dobrej nocy:)