Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dzisiaj spacerowałam po parku i właśnie takie odczucia były i moim udziałem...no może bez śnieżycy:) ale to tylko przypadek.
Bardzo mi podoba się Pana haiku...(tu: moje zdanie jako cztelnika, no może ucznia )

Pozdrawiam.



ps.
ale moje próby w tym temacie trwają nadal :)

Zbita z tropu
P.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Pani Penelopo,
(musze tak odpisac, chociaż byłoby miło, gdybyśmy mówili sobie na Ty)

Proszę o wybaczenie, jeśli zwinąłem Pani temat. Może nic straconego.
Dziękuję za czytanie i osobisty komentarz.
Może wytłumaczę się z tej "śnieżycy".
Chciałem, aby okoliczności, które pochylają do siebie pędy
trwały, trwały i trwały jak śnieżyca ;)
Chciałem, aby w śnieżycy pędy pochylały się jakby po omacku ;)
Co Pani sądzi o "ku sobie"? Naturalniejsze byłoby "do siebie"
Ale chciałem dać sygnał czytelnikowi, żeby nie przeoczył jeszcze
jednego aspektu działania śniegu. Łapy mnie świerzbią, aby
napisać więcej... Już gryzę się w paluchy.

pozdrawiam
jul

(też uczeń, tylko tępy - mam nadzieję, że tylko ze starości :)
Opublikowano

Jul :) - wystarczy Pen :)

hm...temat jest dla wszystkich ciągle aktualny myślę, gdyż patrząc na taki obraz można zobaczyć coś innego lub inaczej i to wyartykuować.
Stwierdzenie "ku sobie"- myślę, że bardziej zaznaczyło kontekst...inaczej możnaby było odczytać, że to puch do siebie... wygina te pędy - a jest przecież odwrotnie, one uginają się pod jego ciężarem ku sobie...zbliżają się do siebie- w takiej śnieżycy nie tylko pędy zresztą //hehe (i to też zobaczyłam w Twoim haiku)

ps. o wiek nie będziemy się kłócić, bo różnie może się okazać;)

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




:) zatem Pen
Zależało mi na tym, żeby śnieg jednocześnie wyginał pędy do pędów i pędy do śniegu.
Wobec tego nie wiem, czy nie zmienić tego "ku" na "do".
To śmieszne, jakie dylematy mogą targać osobami bawiącymi się w pisanie.

Dzięki za czytanie i odczytanie.
pozdrawiam
jul

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...