Elegia Do Jarka Cz 2

[Lach Pustelnik]

 

 

Wodzu! Nie usycha do Ciebie miłość moja,

Ale wręcz przeciwnie! Tyś jest moja ostoja!

Wspierany przez następców Branickich… Potockich…

Sługusom swoim każesz mieszać w kotle polskim!

 

Lecz uważaj! Bo kołem historia się toczy

I obyś ważnej rzeczy przy tym nie przeoczył:

Bowiem byli już Polsce tacy nikczemnicy.

Skończyli jak biskupi. Gdzie? Na szubienicy.

 

A słyszałem biskupa, z kilkoma tak radził:

„No chyba tym razem nasz Kurdupel przesadził”.

Inny znowu, Generał! Co w sukience chadza,

Podobno z opozycją już knuje i zdradza…

 

Wodzu, spytam ukradkiem (tak jakby zza krzaka),

Czy też masz może na nich … porządnego haka?

Bo to, że nóż Ci wbiją, jak niegdyś Bolkowi,

Wszak nie ma wątpliwości. Każdy Ci to powie!

 

Cezar, choć też Wódz wielki, a jak skończył? Marnie.

Wiele plemion podbijał, wiódł w bój wielkie armie

Wspaniałych, jak Ty, Wodzu, dokonywał czynów

A zdradził go najbliższy z jego … skurwysynów!

 

Napoleon! Chociaż tak walczył i się starał

Usłyszał od Narodu: Czas, byś wypierdalał!

Teraz ty, biedaczyno… Gdzie Ty się podziejesz?

Jakiś klasztor Cię przyjmie? W Bogu miej nadzieję!

 

Ja w każdym razie, za Twe heroiczne czyny

Dam imię piaskownicy: Plac Wodza Balbiny!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.