Mojego domu już nie ma

[joanna53]

 

Mojego domu już nie ma
tych drogich kochanych ścian
a rosną tu tylko drzewa
i wiatr przysiada sam

Widzę kłębiaste chmury
wychodzą z potoków łez
Bóg Człowiek tu patrzy z góry
i też mu smutno dziś jest

Moich rodziców już nie ma
wśród drogich serdecznych ścian
a wiatr leniwie tu ziewa
bo domu nie widzi już bram

A mojej górki już nie ma
tych kwiatów z dziecięcych lat
jak można skopiować marzenia
błękitem powielał się świat

Edytowane 23 Października 2020 przez joanna53 (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@joanna53 Asiu rodziców też już nie mam, dom przejęła córka, została tylko górka, ale u nas "górką" nazywa się cmentarz.

Miłego wieczoru. Wzruszyłaś mnie.

[duszka]

@joanna53  Tak, wzruszający, a jego słowa płyną, jak ciepłe łzy...

Tylko jeden drobiazg dotyczący tego dwuwersu:

 

Moich rodziców już nie ma
tych drogich serdecznych ścian

 

...może zamienić słowo "tych" na przykład na "wśród" (drogich ścian)- żeby uniknąć powstającego porównania "rodziców" ze "ścianami"..?

 

Pozdrawiam :)

[joanna53]

Dziękuję za komentarze i za sugestię co do wiersza,

pozdrawiam serdecznie:)

[iwonaroma]

Bardzo ładnie 

[Jacek_Suchowicz]

Bóg Człowiek z góry patrzy

czy smutno jemu jest?

pamięć chce obraz zatrzeć

lecz serce mówi nie

 

bo obraz zawsze żywy

w czasoprzestrzeni trwa

w wyższych wymiarach widzisz

już nie istnieje czas

 

rodzice są szczęśliwi

tam pośród pięknych ścian

jest łąka las i grzyby

po drugiej stronie bram

 

i coby tu nie pisać

i zużyć liter kram

nasuwa się myśl cicha

wszyscy zmierzamy tam

 

pozdrawiam