Monidło na fali

[jazzkółka]

 

morze łasi się jak kocur
o ślepiach zmrużonych 
zimnem
pęta mi nogi

 

pazury wbite w gardło 
echa krzyczące

złudnie

 

gorzko! gorzko!

 

szczęście?

 

wczorajsze zamki 
na piasku przesiane 
z wiatrem

 

a ja niczym 
wydma odcięta falą od stałego
osuwam się myślami w rozmyty

 

brzeg tam przeszłość jak kipiel wyrywa

amplitudami krzyk z mielizn

 

gorzko! gorzko!

 

a na brzegu sino omdlała
dłoń jak ryba 
w sieci puszczonych OK

 

stryczek obrączki 

 

i tylko echo pociesza 
złudnie złudnie
złu

dnie

 

nie płacz 
nad rozlanym

 

to tylko

cofka

w kałuży

[joanna53]

stryczek obrączki,

czyżby aż tak ciążyła?

Miłego wieczoru.

[jazzkółka]

@joanna53

O tym (w zamyśle) ten wierszyk - o kiczowatym monidle i tombakowej obrączce, które ktoś wziął za prawdziwe, nim zmyły się kolory i prawda wyszła na jaw...

Dziękuję i również - miłego wieczoru

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Marienka_]

@opal

 

Oliwa sprawiedliwa... 

Poruszający utwór, i słowa popłynęły, jakby ze łzami. 

Może trzeba było - w oparciu o mitologię - umiejętnie skorzystać z pomocy Neptuna?

 

 

 

 

 

Edytowane 23 Października 2020 przez Marianna- (wyświetl historię edycji)

[jazzkółka]

@Marianna- Dziękuję, ja na pewno skorzystam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam serdecznie