Mescal

[Father Punguenty]

Upał unosi, zlewa się, kipi, przy studni

Kamiennej, gdzie żuraw wciąż skrzypi,

Czerpiąc darmo garści wody w pueblo.

Zaś wiatr zasnął na zboczach wulkanu.

Na stole mescal. I ten przeklęty Pedro !

 

Wzdychają ku niebu nieme skorpiony,

Żebrząc o krople spadłe od niechcenia,

Przeklinając naturę tak suchą, wredną,

Że błaga o rosę spękana w krąg ziemia.

Na stole mescal. I ten nieznośny Pedro !

 

Wzdycha odległy wulkan niecierpliwy,

Chcąc wypluć lawę w purpurę i srebro,

W blaskach, w których gwiazdy rzedną.

Schnie ziemia i schnie iguany ścierwo,

I wciąż upał, mescal. I cholerny Pedro !

 

Bez tchu szable agawy żółkną i więdną,

Lecz czekają na owoc, który się spełni,

Jak kwiat paproci w noc suchą, ciemną,

Gdy mescal jej liście w zieleń przemieni,

A wulkan się zbudzi i zbudzi się Pedro !

 

Wulkany na rozkosz spełnienia czekają,

Księżyc za księżycem wschodzi, słońca

Rozpalają stosy, lecz za moment zbledną.

I w tym rytmie konania wieczność mija,

A na stole mescal. I ten przeklęty Pedro !

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 7 Stycznia przez Father Punguenty (wyświetl historię edycji)