Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Moja niewidzialna i głucha

dlaczego jesteś taka gadatliwa

męczysz kłujesz w uszy

i w serce

rany zostawiasz na duszy

 

taka perfekcyjnie prawdziwa

rozmawiasz wyłącznie milczeniem

listem niewysłanym

głuchym od miesięcy telefonem

niedokończoną rozmową  

 

gadasz i gadasz

 

z przeszłości zakurzone wspomnienie

obraz niewymyślony

jeszcze namaluję piórem

może na pchlim targu to kupią

 

wyszepczę raz jeszcze półtonem

na tablicy życia poukładam

myśli koraliki rozsypane

co

nic nie powiesz

 

puste pożółkły pamiętnika strony

pewnie teraz głupio

gaduło przeklęta

nawet bajek już nie opowiadasz

 

 

ciemna nocy

między pełnią a nowiem

przemawiasz siostrami gwiazdami

a brat księżyc o wszystkim pamięta

 

jemu wdzięczny odpowiem

zapomnianymi już wierszami

które do snu od tylu lat kołyszą

nie tylko od wielkiego święta

 

razem  z anielskim chórem

 

 

Opublikowano

Dwie ostatnie zwrotki brzmią dla mnie jak przejaw uzdrowienia - odnalezienie pełni wszechświata tam, gdzie on jest... Nie w człowieku. Wtedy zależność może zamienić sie w tęsknotę, a więc, pomimo nieobecności, miłość nadal trwa, ale już we właściwym wymiarze. Tak to mniej wiecej czuję :) Piękny, refleksyjno-uczuciowy wiersz. Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Bardzo ludzki tekst, historia o tym jak człowiek dla innego człowiek może stać się najważniejszy. O lojalności, o zrozumieniu, bliskości... 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Tu się uśmiecham, nie potrafię się nie uśmiechnąć do Krzysztofa... Pięknie.
    • @Robert Witold Gorzkowski   Dokładnie tak, Robert. Dziękuję Ci za ten przykład - z tą sztuką kubistyczną to w punkt. Widz często widzi tylko efekt końcowy, ale nie dostrzega drogi, która do niego prowadziła - lat ćwiczeń, prób, opanowania klasycznych form.   Picasso, zanim namalował Guernikę, potrafił narysować końską głowę jak z anatomicznego podręcznika  - czyli miał i znał podstawy. Był świadomy. I właśnie dzięki tej świadomości mógł tworzyć rzeczy, które burzyły formę z sensem, nie przypadkiem. Tak samo jest z poezją – zanim coś rozbijemy, warto wiedzieć, co dokładnie rozbijamy. To trochę tak, jak z latarnią morską - nie chodzi o to, żeby przesunąć ją z miejsca, (ona musi być), Warto zrozumieć, jak działa i jak pomaga statkom bezpiecznie przepłynąć. Bez tego światło traci sens. A po co latarnie? Niech wszystko co napisane, będzie poezją   Dzięki Ci za ten głos - dodaje odwagi do dalszego dzielenia się, bo widać, że rozmowa nie idzie w próżnię:)  
    • @Alicja_Wysocka dziękuję Alicjo za wspaniałe słowa. Z pełnym szacunkiem dla Ciebie.
    • dwa miliony lat temu  wtedy człowiek wyszedł z Afryki  entropia Europy przez kilka  gatunków istot ludzkich  życie nie jest łatwe    potem mrozy  cmentarzyska fosylia  i skamieniałe żebro    rzucona dzida leci wysoko  najlepiej celować w mamuci bok drony na osiedla i szpital dziecięcy  dobrze zeszklony koniec łatwiej przebija zwierzę    jar północny pali już ognie  praca daje spokój duszom przodków  pierwsza lekcja to wyjazd z hangaru  w pracy zbroi przeciwlotnicze  pociski rakietowe    z tej ciszy pierwszego miliona lat po upadku Asteroidy wyszły ssaki ryjące  życie nie jest łatwe    jadły popiół           
    • @Berenika97  delikatnie bardzo. Pięknie aż żal czasem się obudzić
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...