wiersze z Bończy

[Wojciech Bielun]

unieważniam wielkie kłamstwa
zmieniam skórę
pozoruję szczęśliwość
rozsuwam na boki
zasłony powietrza
przekraczam snu progi
pragnę być dobrym
a czuję
nieskończoną grzeszność
trudno udawać osobę pogodną
gdy ma się własne tajemnice
chcę należeć do świata
porządku
przyzwoitości
ale nie mogę
muszę zgrzeszyć
znaleźć choć jedno prawo
żeby je złamać

[PuszKin]

A więc jednak istniej drugie "ja". Ciągle walczę z tym tematem.

[Wojciech Bielun]

powodzenia. Pozdrawiam

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Myśle, że nacisk danej nam "wolności woli" jest czasem tak nieodparty, że zmusza nas do grzechu... W ten sposób wolność zabiera nam wolność, unicestwia samą siebie... To chyba jeden z naszych największych dramatów i jedna z największych przyczyn naszego ludzkiego (często ukrytego) cierpienia... Jak więc uzdrowić tę wolność w nas? Może za dużo w niej lęku..? Wyjątkowo głeboko przemówil do mnie ten wiersz - dramatyczny, osobisty i piękny. Pozdrawiam :)

[Wojciech Bielun]

dziękuję bardzo Duszko.Pozdrawiam