Dwóch mężczyzn kontemplujących ciemność

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

                                      (Wojtkowi Kostrzewie)

 

I nagle słony oddech od morza na promie

Neapol-Sycylia, za plecami to miasto,

po którym można umrzeć, co nie jest nam w głowie,

kiedy prom się kieruje do brzegu za czarną,

 

że oko wykol nocą, znoszącą granice,

wielką źrenicę okruch rysuje, utkwione

nasze cztery za burtą – o stary, mityczne

odwiedzamy krainy, płyniemy tym morzem,

 

tutaj się wszystko działo – o czym zaczynamy

milczeć, oddychać, czując jak opada z nas tłuszcz

wielkomęskich ironii, tej pożywnej karmy,

antidotum dystansu, po którym pęka brzuch,

 

na znak, że nie jesteś z tych.

Edytowane 6 Września 2020 przez Jan Paweł D. (Krakelura) (wyświetl historię edycji)

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@a...a Jak najsłuszniej odebrałaś. Dzięki :)

[beta_b]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

najlepsze, ale całość swietnie napisana, zgrabne przerzutnie i wszyte nienachalne rymy wew. Za warsztat 5. bb

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@beta_b Dziękuję.