Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Owsik literacki: OWSIK PESYMISTA

Piotr-olszowka.pl
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Piotr-olszowka.pl

Piotr-olszowka.pl

Opublikowano
Opublikowano

Owsikowi na sukces nadeszła ochota
zatem zmienił swój adres: zasiedlił pilota.

Nie był jednak szczęśliwy, marudził:
„To głupie – niby wzleciałem w chmury
a wciąż jestem w dupie!”

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Współczesnemu człowiekowi czasami zagnieździ się natrętna wiercąca myśl: męcząca obserwacja, która nie napełnia szczęściem, tylko sarkazmem a do tego trudno się jej pozbyć. I ogólnie rzecz biorąc nie jest do głowy tylko wręcz przeciwnie. Jeśli taką myśl ubierzemy w rym – powstanie owsik literacki.

Z czysto teoretycznego punktu widzenia owsik literacki to epigramat, którego cechami są: tematyka filozoficzna, komizm oparty na kontrastach, sarkazm, skatologia, natrętność opisywanego zjawiska i posługiwanie się motywem owsika-pasożyta dla wyrażenia myśli przewodniej.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Yavanna
      83.2

      Przez Yavanna · Opublikowano

      @Konrad Koper Dzięki
    • Ewelina
      ***

      Przez Ewelina · Opublikowano

      @ja_wochen może i tak być jak pieszesz
    • Florian Konrad
      Walidacja

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      pomyśl o najgłębszej samotności. że jest jak popiersie  z czarnego marmurzydła. przedstawia  indiańskiego wodza w rozłożystym pióropuszu.    patrzysz na zmarszczki, jakimi jest poszatkowana kamienna twarz – a ich linie odciskają ci się  na gałkach ocznych, zostają wżarte w obraz, który  widzisz, a pióra – z rzeźnicką zapamiętałością  kroją powstałe w ten sposób porysowane plansze.    na drobnych strzępach żłobią się specyficzne izotermy i izobary, powstają też swoiste odłamy  dekartografii, rozplanimetrii, destereometrii.    pomyśl o pustce będącej niczym samochód beskid,  co nie wyszedł poza fazę prototypu (manewrowność  makiety – wręcz ujemna!), albo arrinera hussarya,  która nie trafiła do masowej produkcji.  i o mikrofilmie przechowywanym w bólu lewej  górnej piątki. nie w bolącym zębie, ale w samym, wyjątkowo nieprzyjemnym uczuciu.   znajdź się w myślach na raucie, nadętym spotkańsku notabli. bądź tym dzikim, spoconym  czortem-niedźwięcznikiem, który drze się  jak oszalały, tacza wewnątrz jednego ze stojących sztywno, wyfrakowanych oficjeli, i którego wrzask nie wydostaje się poza ramy ciała gospodarza/ nosiciela.   a potem znajdź najcięższy kamień, jaki zdołasz podnieść. i ciśnij w kryształowy żyrandol wiszący nad głowami dostojników,  nad twarzą na postumencie.   od huku, jaki rozlegnie się, gdy strącony runie  na parkiet, zadrży w posadach niejedno muzeum  już/ ciągle bezużytecznych rzeczy, klatki mikrofilmu  wyblakną i staną się niemożliwe do odczytania.  
    • ja_wochen
      ***

      Przez ja_wochen · Opublikowano

      @Ewelina częściej ugina 
    • ja_wochen
      Plotka

      Przez ja_wochen · Opublikowano

      Usłyszała jednym uchem Nie utrzyma w sobie Na prawdę jest głucha Tylko to ma w głowie   To nic że nie posłuchasz Potok słów poleci Na wnioski jest posucha Odczują to jeszcze dzieci          

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...