W Nowym Mordorze

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Tymczasem powoli już zaczyna brakować

piasku do budowy - fakt. Piaskarnia nad rzeką

rozparła się na dłużej – stalowy dinozaur

żarłocznie z dna wyżera cny kruszec na wielką

 

górę, plecami czerpią żuki ciężarowe

mrukliwe w obie strony, kości mojej suni

(Funia jej było) dawno przewiozły na nowe

miejsce albo spławiły z nurtem, z mojej głuszy

 

świątynnych dumań wzięły, osobiście śniłem,

że szczekała tam sama bo zimno i ciemno.

A śnią się inwestorom okna szyba w szybę

na tym młodym osiedlu, gdzie nawet przyjemną

 

wetchnął myśl urbanista gdy myślał w poziomie

i szerzej o zieleni, żadne tam mistrzostwo,

ale da się jak widać wytłoczyć zeń gorzkie

panaceum na mrowie ludzkich potrzeb, doszło

 

nowych pigułek w pionie, ludziom w gardłach rosną

ściany, między sąsiady zbliżenie jest takie

wzajemne, że niemal woń czują posobotnią

oddechów, kiedy wpadnie z sercem dzwon i na mszę

 

od-do elewacji susz dusz na podzielenie

wina i chleba prosi. Tłoczą się pigułki

na spustynnienie Ziemi, kurz budów, zeszklenie

tekturami. A lubię gdy woń rzeczną wpuści

 

balkon przez firany