Drzwi, których nie znamy

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Tyle było drzwi od utraty krwi,

z luf wyplutych kul tyle było w nich.

 

Pewien znany ktoś, kto miał dom i psa,

kogoś wziął na cel – ktoś na bruku padł,

 

i podeszli doń, wzięli go na drzwi,

odtąd imię miał - wydrapane w nich.

 

Gdy żałujesz tych, z których został proch,

kiedy żal ci drzwi, z których tylko złom,

 

wiedz, że adres jest, ktoś w mieszkaniu śpi,

w żyłach strumień krwi ciepłej ma jak ty.

 

Gdy pamiętasz tych, z których został proch,

gdy wspominasz drzwi, z których tylko złom,

 

musisz wiedzieć że

i zrozumieć to,

 

że ważne są teraz te drzwi,

których jeszcze nie znamy -