Zjazd po burzowym froncie

[Jerzy_Edmund_Sobczak]

 Nie pytajcie kto posiał wiatr.

 Unoszony durnym zefirkiem,

 miałką myślą i pragnieniem

 spijał nas. Diabelskie nasienie.

 

 Koniczyny, włosy i trawy.

 Kałuże, oceany. Łysego blask w bukiecie.

 I cienie ze szpar w ścianach.

 Wątpliwości, bezwład i szał.

 

 Kradł, bo taki był boski plan. Strach.

 A w Tybecie mnisi wypowiadają mantrę.

 Asmitamatra, asmitamatra, asmitamatra.

 Jeszcze więcej wiatru.

 

 Zła miłość, zła miłość, zła, bo niedokończona.

 Elektryczność podnosi mi włoski na ramionach.

 Dłońmi chmurnymi trę o siebie wzajem.

 Nie mów, że nie boisz się burzy.

 

 Ukryj się, bo spalę i utopię.

 A jeżeli zastygło serce, to trach!

 Reanimuję na chwilę w pożodze. Skończył się spokój.

 Nadchodzę, opadam. W rozbłyskach i łzach.

[w kropki bordo]

@Jerzy_Edmund_Sobczak nic mnie nie porwało.....a mogło :)

[Jerzy_Edmund_Sobczak]

Mogło, bo to magiczno wietrzna opowieść. Ani chybi jest jakaś kotwica, która Cię więzi i przyziemia.

Może za dużo bordowych kropek?