Nadgryzione ciało

[Koziorowska]

Nadgryzione ciało

 

Dla Marka

 

 

Ukrywam w zanadrzu ciszy

dwa zbolałe, szkarłatne słowa,

zawilgłe od przybojów rozczulenia;

dwa, lecz samotne jak Bóg:

jednokierunkowa symbioza.

 

Współistnienie zjawisk, zagrabione

z lewego przedsionka,

bliskie

idyllicznej śpiączce –

– nie ma rady.

 

Naręcze nadobnych, kształtnych epitetów

przelewam

w pobliską nieuchronność apatii.

 

Między pytajnikiem a wykrzyknikiem,

szukam wysnutych

w półcieniu, wzburzonych wejrzeń –

– na drugą stronę.

 

Entuzjazm nadgryzionego ciała

rezonuje

w przepaści

pod lewym żebrem.