Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

orzeł i reszta

ais

Przez ais
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ais

ais

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@Konrad Koper  Bardzo proszę.

Otóż, był i żył sobie orzeł. Orzeł był rolnikiem. Dobrym rolnikiem, bo był orłem i wszystko robił doskonale. Pewnego dnia zobaczył swojego konia, który orłem nie był, tylko koniem, a w zasadzie kuniem i o mało nie padł na zawał. Kuń bowiem źle orał ziemię. A ziemia potrzebowała dobrej orki. Co zrobił orzeł? Wygonił kunia do chałupy, żeby odpoczął, nabrał siły, i orzeł sam zajął się oraniem. Dobrze mu to szło, ale miał również inne zobowiązania. Musiał krowy wydoić, owce ostrzyć, świniom błoto wyszykować, żeby się ubłociły. Tak, więc po kilku dniach stwierdził, że kuń wypoczął i powinien wrócić do swoich codziennych zajęć. I wygonił orzeł kunia z wersalki. No co będzie się kuń byczył? Co nie? W koń-cu jest kuniem, a nie bykiem.

O i cała historia :)))

 

 

 

 

 

Edytowane przez ais
literówka (wyświetl historię edycji)
1
  • ais zablokował(a) ten utwór
Gość
Ten temat został zamknięty. Brak możliwości dodania odpowiedzi.
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • DawidMotyka
      skamieniały

      Przez DawidMotyka · Opublikowano

      gdy gra muzyka i wszystko się zapieka organy chcą wyrzucić z siebie grząską toń płaszcz z swetrem się ciągle biadą zwleka dopływa do szerokich ulicznych pustynnych dłoń ta era znienacka się zapiera piszczy dnem z własnego musu co to przez ego cholera już mnie wielce tak poniewiera do serca złote liście się tną co to jest w lewo wydają góry purpurowe brzmienie i ołowianym losem tną swe wyżyny waleczność się ze sobą rwie po niczyim lesie stukając jak armata w te ciągłe miny ukrywa się szturmem los sponiewieranych chwalebna cisza napaja smutkiem swój gniew bożyszczem jest już ten typ rozeznany promieni gdy głuchy skamieniały niczyi latarni śpiew pokrywa bałwochwalna zamienia się w rytm dociera do granic swych pustych możliwości pantera zabiera swoją jasną zgubę w tonącą myśl uwiera skąpymi baletami z uścisłości gdzie grzmi struktura i pada się w woń Chimera obumiera w swej litej naturze a serce dotyka swą miłą do zera skroń wszystko zakrywa płaszcz w swej dzikiej chmurze dlatego walcz mieczem o stół i o gwóźdź aby radosnym to słonko powlekało za bardzo się burzy ten mocny ruszt co spocznie jedynie stęchliźnie zabrało i wiara nadzieja i miłość chce dotykać anielskiego roztropnego człowieka bo rozkosz za bardzo się budzi tłem zaczyna powoli dotykać się nocna powieka
    • FaLcorN
      *** (chciałbym do Ciebie powracać)

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @KOBIETA Jestem optymistą, dlatego wybaczam. ;) PS. Wierzę, że pokonasz sceptycyzm i zaufasz — w scalenie wagonów. Wesołych Świąt!  
    • KOBIETA
      *** (chciałbym do Ciebie powracać)

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @FaLcorN   ;) och przepraszam…może to wrodzony sceptycyzm;) ? może świąteczne przytłoczenie czerwienią ;) a może zwyczajne zwątpienie w przejrzystość …połączeń …kolejowych;)    wybacz mi :))))       
    • Radosław
      Śmierć

      Przez Radosław · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota To fakt. Dwie strony medalu.    Pozdrawiam, wszystkiego dobrego. 
    • Adam Zębala
      Zupełnie nowy człowiek

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      Zielony kolor nieba a na nim  niebiskie świecące słońce człowiek tonie w czerni mieszając się z kolorem ziemi.   Zupełnie nowy świat widziany  przez szkła kolorowych okularów  ktoś postanowił urzeczywistnić    Zakrzywiam czas żeby iść na skróty  pomijam parę zbędnych lat  które chcę puści w nie pamięć.   Utopiony w dziwnej rzeczywistości  tęsknię za czymś innym niech zmienią barwy i wszystko będzie jak kiedyś.   Po krótkim śnie poczuje się lepiej stare buty zniosę do szewca żeby zrobił z nich nowe.   Odnowię wszystko i odnowię siebie  w nowym ubraniu i w nowych butach idę  szkoda że ze starymi dziurami.   Obok mnie tłum ludzi zmierza  wszyscy zupełnie nowi i nie czuli po krótkim śnie obudzili się kimś innym.   Kto ich odmienił i kto dał im życie  wczoraj byli sobą  dzisiaj zupełnie inni wpatrzeni w skały.   Nowi ludzie ze starymi zwyczajami  w nowych butach idą ze starymi dziurami  dumnie idąc sądzą że są idealni.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...