Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dzięki Agata :) nie wiesz czemu Ci wierzą? :) coś widocznie przeczuwają :)

Dzięki za mądre przemyślenia,  również pozdrówka

 

 

 

 

:) niektórym fałsz wylewa się uszami i oczami :) ale i oni mają szansę na zmianę?

 

 

 

 

 

Ale pięknie :) dzięki i pozdrawiam również

 

 

@Grynszpani @Marek.zak1 @Jacek_Suchowicz @lich_o @Lidia Maria Concertina  dzięki za serduszka :)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wiesz, tego akurat nie oglądałam :) ale oglądałam i czytałam oraz doświadczyłam w swoim życiu tyle zła, że mam już wyrobiony pogląd.  Oczywiście, pedofilia ze strony księży to najgorsze z przestępstw. To już wg mnie lżejsze jest morderstwo. Osoba duchowna przeznaczona jest do przeprowadzania ludzi, tu są potrzebne najwyższe kwalifikacje. Wolność od zmysłowych uwarunkowań (także zmysłu intelektu, nie tylko seksu). A jakie mamy realia? Realia mamy takie,  że 90 % (jeśli nie 99 ;)) tzw.osób duchownych minęło się z powołaniem. Są seksualni, nienażarci,  łasi na bogactwa oraz intelektualnie rozgadani, przemądrzali. 

Zgadzam się z tym co piszesz, że nie każdy, kto chodzi na dwóch nogach oraz potrafi mówić - jest człowiekiem. Ma ciało człowieka, ale człowiekiem jeszcze nie jest. 

Dlatego wiara i zaufanie jest możliwe tylko wobec ludzi, to prawda. Nie ma sensu wierzyć, że lew bądź niedźwiedź nie odgryzie nam głowy tylko dlatego, że go bardzo kochamy :) I tu nasuwa się konkluzja: względy humanitarne, tak, ale wobec człowieka :) Zdecydowanie ważniejsza jest ochrona potencjalnej ofiary od prób zrozumienia pokręconych na różnorodny sposób oprawców.

Ale... wybaczenie jest zawsze sprawą indywidualną pomiędzy ofiarą i katem - nam, postronnym, nic do tego. To ofiara decyduje jak, kiedy, komu i kiedy wybaczyć. Drobne przewinienia puszczamy z dnia na dzień, a nawet z chwili na chwilę. Te najcięższego kalibru potrzebują niekiedy całego życia, by wybaczyć. Ale warto nad tym pracować, bo trzymanie ciężaru złego wydarzenia szkodzi. Nie pozwala się uwolnić i pójść dalej. I oczywiście głównie dotyczy to ofiar bo przecież lew albo niedźwiedź nie ma poczucia winy, że zrobił coś nie tak :) Jednak...czasem... zdarzają się cuda :) i dzikie zwierzę w ciele człowieka transformuje się. Dlatego napisałam w moim wierszu, że wszystko jest możliwe. Bo jest :)

Się rozpisałam, bo temat jest mi życiowo bliski :) pozdrowienia

 

 

 

 

@Allicja @AOU dzięki za serduszka :)

Edytowane przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2Aniu bardzo dziękuję za pozytywny odbiór mojego opowiadania, a zwłaszcza odpowiedź na końcowe pytanie. Czasami nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć sobie na takie pytanie. Samoocena jest najtrudniejsza, ocena własnej pracy bywa równie trudną, zwłaszcza jeżeli chodzi o  młodych ludzi, na których możemy mieć jakiś wpływ.  Bardzo dziękuję! To opowiadanie jest jedynie relacją z pewnego szkolnego wydarzenia. Ale miłe słowa zawsze motywują - nie tylko uczniów :))) 
    • dla Niej Poznali się tam, gdzie noc mówi ciszej niż dzień - na poetyckim portalu, w sieci utkanej z pikseli i tęsknot, gdzie dusze bose stąpają po promieniach światła, a milczenie splata rozmowy w jedwabne nici. Nie było przypadków - tylko myśli, które spotkały się w pół zdania, dwie dusze jak listy unoszone prądem - nie powietrza, lecz ciszy, co pachnie chłodem i nieskończonoscią. Ona - uśmiech skryty w słowie, On - cień jej nierealnych marzeń. Nigdy się nie dotknęli, a znali się głębiej niż ci, co dzielą jedną poduszkę - pisali do siebie jakby każde słowo było szeptem duszy, testamentem utkanym z granicy snu. Każde „dobranoc” - oddech gwiazdy, której światło, pochłonięte przez czas, płynie jeszcze do nas. Każde „tęsknię” - nie krzyk, lecz pękający lód pod stopą, której nigdy nie było. Tęsknili - nie za ciałem, nie za gestem, lecz za ciszą przed burzą, która nigdy nie nadeszła, pokochali nie twarze, lecz drżenia głosu, które tańczą między słowami - nie ciała, lecz dusze w maskach metafor. Ich miłość nie znała czasu ani miejsca, rosła cicho jak mech na zimnym kamieniu, jak światło w piwnicy - jak słowo, którego nikt nie wypowiedział, a które dotarło do serca. Nie wiedzieli, czy kiedykolwiek się spotkają. Lecz już byli w sobie domem - nie z cegieł, lecz z ciszy i marzeń. I to wystarczyło.    
    • @Berenika97 Wow, Bereniko ! cisza w Twoim wierszu mówi więcej niż tysiące słów - subtelna, bolesna i piękna. Zostawia ślad we mnie.
    • @infeliaAle nie można, ani linijaką po rękach, ani zadawać prac domowych. :) A wiersz - już powstał. Pozdrawiam.  @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Znalazłaś w tym opowidaniu tak dużo, że jestem pod dużym wrażeniem. Szkolna rzeczywistość potrafi bardzo zaskoczyć, niesie wiele emocji, nawięcej stresu, ale też i radości oraz satysfakcji. 
    • @Corleone 11Bardzo dziękuję! Ano nie ma, ciągłe emocje! 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...